Το ότι συναντήθηκαν επιτέλους ο Μίκης και ο Γλέζος είναι βέβαια θετικό από μόνο του αλλά είχε δίκιο αυτός που αναφώνησε “αργήσατε” και άδικο να εκνευριστεί ο Μίκης. Έπρεπε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε για να συμβεί το αυτονόητο;
Έστω, κάλιο αργά παρά ποτέ, να κοιτάζουμε μπροστά με θετικό πνεύμα αγωνιστικό.
Έτσι, πέρα από τις διαπιστώσεις και τις διαγνώσεις, στις οποίες βέβαια συμφωνούμε, ας εστιάσουμε στις προτάσεις, στα δύο άλφα: Aντίσταση και Aλληλεγγύη.
Δύο μεγάλα ερωτήματα προκύπτουν.
Το πρώτο τέθηκε έμμεσα από πολλούς παρεμβαίνοντες και συνοψίζεται σε μια λέξη: “μόνο”; Βεβαίως αντίσταση, βεβαίως αλληλεγγύη αλλά δεν φτάνουν σήμερα, όπως δεν φτάνει η Αγανάκτηση, όπως πολύ σωστά λέχθηκε. Χρειάζεται Ενημέρωση -όπως πάλι πολύ σωστά λέχθηκε- αλλά και Απόφαση, απόφαση Ανατροπής και διεκδίκησης της Εξουσίας. Ενημέρωση υπάρχει σε έναν βαθμό αλλά βέβαια πάντα εν ανεπαρκεία, απόδειξη η μη κάλυψη της συγκέντρωσης από τα ‘μεγάλα’ ΜΜΕ (σήμερα κάτι έδειξε η ΝΕΤ). Ως προς την απόφαση Ανατροπής και διεκδίκησης της Εξουσίας, όμως, εδώ ‘κολλάμε’.Τείνουμε φαίνεται να αντιλαμβανόμαστε την διεκδίκηση της εξουσίας με όρους “καθεστωτικούς”, με όρους προγραμματικούς και κομματικούς που αναπόφευκτα μας διαιρούν, οπότε:
• είτε αποφεύγουμε το θέμα, αφ’ ενός διότι διακηρυγμένος μας σκοπός είναι το ενιαίο, το παλλαϊκό μέτωπο και, αφ’ ετέρου, διότι δεν αισθανόμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τέτοια ευθύνη (η ‘αριστερή’ τάση)
• είτε προτείνουμε τη δημιουργία κόμματος με στόχο τη συμμετοχή στις εκλογές (η ‘κεντρώα’ τάση)
Υπό ‘κανονικές’ συνθήκες η παραπάνω κατάσταση θα ήταν δικαιολογημένη αλλά βεβαίως δεν έχουμε να κάνουμε με ‘κανονικές’ συνθήκες αλλά με συνθήκες έκτακτης ανάγκης, συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής, πλήρους χρεωκοπίας του πολιτικού συστήματος και απονομιμοποίησής του, ακραίες συνθήκες υπαρξιακής απειλής κατά του Ελληνικού Λαού, της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Ελληνικού Έθνους. Οπότε εκ των πραγμάτων τίθεται άμεσα θέμα Ανατροπής και Εξουσίας ως όρος επιβίωσης.
Το δεύτερο ερώτημα συνοψίζεται μονολεκτικά στο “πώς”;
Εδώ η απάντηση προϋποθέτει κατ’ αρχήν Στρατηγική.
Ως προς το πρώτο, υπάρχουν δύο βασικές επιλογές: της Επανάστασης και της Μεταρρύθμισης. Η πρώτη προτάσσει την άμεση ανατροπή της συγκυβέρνησης και τη ματαίωση των καθεστωτικών σχεδιασμών και αποβλέπει σε Συντακτική Εθνοσυνέλευση και ελεύθερες εκλογές με νέο Σύνταγμα και νέο εκλογικό νόμο ενώ η δεύτερη εστιάζει στη συμμετοχή στις εκλογές που υποτίθεται ότι επίκεινται και περιλαμβάνει αναθεώρηση του Συντάγματος. Και στις δύο περιπτώσεις το ‘όργανο’ για την επίτευξη του σκοπού είναι το Μέτωπο και όχι το Κόμμα. Στην πρώτη όμως το Μέτωπο είναι πρωτίστως Μέτωπο Αντίστασης, Αλληλεγγύης και Ανατροπής ενώ στη δεύτερη περίπτωση είναι κατ’ αρχήν εκλογικό.
Η επιλογή μεταξύ των δύο στρατηγικών δεν είναι θέμα θεωρητικό αλλά πρακτικό. Σύμφωνα με τους καθεστωτικούς σχεδιασμούς, το ‘κούρεμα’ του δημόσιου χρέους,το νέο ‘Μνημόνιο’ και η νέα Δανειακή Σύμβαση (που αποβλέπει στην υπαγωγή του συνόλου του δημόσιου χρέους στο αγγλικό δίκαιο και την ουσιαστική υποθήκευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της Χώρας) θα προηγηθούν των εκλογών και έτσι οι τελευταίες δεν θα κρίνουν παρά το πολιτικό προσωπικό που θα κληθεί να τα εφαρμόσει. Υπό αυτές τις συνθήκες η επιλογή της στρατηγικής της ‘Μεταρρύθμισης’ δεν ‘νομιμοποιεί’ απλά ένα παράνομο καθεστώς αλλά αποδέχεται ως τετελεσμένο ή αναπόφευκτο τον καθεστωτικό σχεδιασμό ‘διάσωσης’ της Χώρας μέσω …της καταστροφής της, καθιστώντας τους υποστηρικτές της εκ των πραγμάτων συνενόχους στο συντελούμενο έγκλημα. Γι’ αυτό η επιλογή της Επανάστασης είναι ηθικά και πολιτικά μονόδρομος.
Πρώτος άμεσος στόχος δεν μπορεί παρά να είναι η αποτροπή της σχεδιαζόμενης αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους και της νέας Δανειακής Σύμβασης (που απλά αναβάλλουν την πτώχευση καθιστώντας την όμως αναπόφευκτη και περισσότερο επώδυνη) και η κήρυξη της Χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από επαναστατική κυβέρνηση που θα συγκροτήσει το Μέτωπο και η μονομερής κήρυξη στάσης πληρωμών (ούτε ‘χρεωκοπίας’ ούτε ‘άρνησης χρέους’) ακολουθούμενη από την διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών οφειλών και την διεξαγωγή λογιστικού ελέγχου στους δημόσιους λογαριασμούς για την διαπίστωση του μεγέθους του επαχθούς (δηλαδή παράνομου) χρέους με σκοπό τη διαγραφή του. Επιπλέον, η επαναστατική κυβέρνηση οφείλει να συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση για την εκπόνηση νέου -πραγματικά δημοκρατικού- Συντάγματος και να δικάσει όσους δημόσιους λειτουργούς ενέχονται σε πράξεις εσχάτης προδοσίας και διαφθοράς.
Θέμα καίριας σημασίας είναι η παραμονή ή μη της Χώρας στη ζώνη του Ευρώ. Είναι βέβαιο ότι ήταν λάθος η ένταξή μας το 2001 αλλά το θέμα της ενδεχόμενης εξόδου είναι περίπλοκο και οι γνώμες διχάζονται. Άμεση προτεραιότητα έχει η συγκρότηση επιτροπής διαπρεπών και αδέκαστων οικονομολόγων και πολιτειολόγων για τη διατύπωση έγκυρης και τεκμηριωμένης πρότασης επί του θέματος για την ολοκλήρωση του προγράμματος επαναστατικής διακυβέρνησης της Χώρας.
Η άμεση συμφωνία επί των παραπάνω αποτελεί προϋπόθεση για τη συγκρότηση του επαναστατικού υποκειμένου που, υπό τις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί να προκύψει παρά μέσω της συνάντησης και συνεργασίας όλων των δημοκρατικών πατριωτικών (δηλαδή «αντιμνημονιακών») δυνάμεων, οργανωμένων ή ασύντακτων, σ’ ένα σαρωτικό Μέτωπο εξουσίας που θα εκφράσει τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, την ανάγκη του να ζήσει και να προκόψει στον τόπο του κάτω από συνθήκες που του εξασφαλίζουν ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Δυστυχώς οι μέχρι σήμερα προσπάθειες σ’αυτή την κατεύθυνση σκόνταψαν επανειλημμένα στο «οργανωτικό» και -δυστυχώς επίσης- επ’ αυτού η χθεσινή συγκέντρωση δεν προσκόμισε κάτι καινούργιο.
Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος και δεν γνωρίζω πώς θα εργαστεί η προσωρινή «Συντονιστική Επιτροπή». Εύχομαι μόνο τα μέλη της να είναι «ανυπάκουα» σε όλους και σε όλα εκτός από τη φωνή της συνείδησής τους και την αγάπη τους στην Πατρίδα. Να μην γίνει η «Ε.ΛΑ.Δ.Α.» άλλο ένα ‘μέτωπο’ αλλά να επιδιώξουν ανυποχώρητα την συνάντηση και τη συνεργασία όλων των δημοκρατικών πατριωτικών δυνάμεων της Χώρας, την συμμετοχή τους στην ιδρυτική της Συνδιάσκεψη, που θα πρέπει να συγκληθεί αμέσως, για να χαλάσει τα σχέδια των κατοχικών δυνάμεων και των ντόπιων συνεργατών τους, για να αναλάβει το Μέτωπο την πρωτοβουλία των κινήσεων που θα οδηγήσουν στην απελευθέρωση της Χώρας και τη σωτηρία του Ελληνικού Λαού.
Είναι σίγουρο ότι πολλές «παλιές καραβάνες» θα δυσπιστίσουν έναντι αυτής της πρότασης διότι αντιλαμβάνονται ότι η διαδικασία αυτή δεν ελέγχεται. Αυτή όμως είναι η πεμπτουσία της Λαϊκής Κυριαρχίας και αυτό το DNA πρέπει να δώσουμε στο νέο πολιτικό υποκείμενο αν θέλουμε να είναι πραγματικά -και όχι μόνο στα λόγια- επαναστατικό. Και επαναστατικό πρέπει να είναι για να επιτελέσει νικηφόρα την αποστολή του στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να διαψεύσουμε τις ελπίδες και να προδώσουμε τους αγώνες και τις θυσίες τόσων γενεών. Γιατί μόνο αν περάσουμε στην αντεπίθεση έχουμε πιθανότητες να νικήσουμε. Μόνο έτσι θα συνεγείρουμε όχι μόνο τον Ελληνικό Λαό αλλά τον νέο φιλελληνισμό στα πέρατα της οικουμένης, στη βάση όχι τόσο της συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο Ελληνικό Λαό αλλά της συνειδητοποίησης ότι ο αγώνας μας δεν είναι μόνο εθνικός αλλά οικουμενικός.
Γιάννης Μαύρος
2/2/2012
No comments:
Post a Comment