ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί εδώ και δεκαπέντε και πλέον χρόνια, έχοντας πλέον συνέλθει για τα καλά από το σοκ της κατάρρευσης του «υπαρκτού» (κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού), συνέχισε την ίδια προδοτική (για το λαό) τακτική της ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ σε κόμματα, αποκόμματα, γκρούπες και γκρουπούσκουλα. Κοιτώντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος ή μάλλον αναζητώντας να βρει διαφορές και διαχωριστικές γραμμές, αντί να κοιτά πως θα πείσει την πλειοψηφία της κοινωνίας (που δεν είναι αριστερή) για τις βασικές τουλάχιστον ιδέες της. Αναλωνόμενη να τσακώνεται για τα σημεία στίξης στα κείμενα, να βγάζει 35 διαφορετικές προκηρύξεις που έλεγαν κατά 95% τα ίδια και διέφεραν μόνο στο 5% και στην υπογραφή που είχαν στο τέλος. Την ίδια ώρα που το 90% του λαού τους γύριζε την πλάτη και δεν κατάφερναν να το πείσουν. Αναλωνόμενη στο να διαδηλώνει σε ξεχωριστές πλατείες, όταν ο λαός καθόταν σπίτι του…
ΚΑΤΗΓΟΡΩ τους διάφορους κομπλεξικούς ηγετίσκους της κάθε οργάνωσης ή από-κόμματος για την εγωπάθειά τους να θέλουν να ηγούνται έστω και μιας μικρής γκρούπας, να αισθάνονται «αρχηγοί» έστω σε μια χούφτα οπαδούς και θαυμαστές (και κυρίως θαυμάστριες… if you know what I mean…) αντί να ρίξουν τον εγωισμό τους και να συνεργαστούν ή και να υποταχθούν στην άλλη άποψη ή και να συμβιβαστούν στα ήσσονος σημασίας για να πετύχουν (πετύχουμε) τα σημαντικά. Ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής (και όχι «ριζοσπαστικής») αριστεράς σπατάλησε κρίσιμα χρόνια να συζητά και ποτέ να μην καταλήγει στην συγκρότηση του «χώρου».
Μόνο όταν κάποιοι στράφηκαν προς τον ΣΥΝ και έφτιαξαν το Φόρουμ και κατόπιν το ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε κάτι να κινείται (βλ. αν και με καθυστερημένα αντανακλαστικά τη συγκρότηση του ΕΝΑΝΤΙΑ και κατόπιν, αφού μεσολάβησε το ξεκατίνιασμα του 2007, τελικά συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αλλά ακόμα και έτσι τα αποτελέσματα γνωστά. Διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ στα 3, (με τους «ανανεωτικούς», δεξιούς, του ΣΥΝ να κάνουν τη ΔΗΑΡΙ και τον εγωπαθή Αλαβάνο, ΚΟΕ κ.λπ. το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής), σεχταριστική λογική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, απομονωτισμός από μουλούδες, ΕΕΚ και λοιπά γκρουπούσκουλα.
Με δυο λόγια: όταν χρειαζόταν ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να είναι ενωμένος, μαλακιζόταν. Όταν χρειαζόταν πλέον όλη η αριστερά να είναι ενωμένη (έστω και χωρίς, αλλά πιέζοντας, το ΚΚΕ) τότε μόλις ξεκινούσαν οι πρώτες συμμαχίες και η πάλαι ποτέ εξωκοινοβουλευτική είχε ήδη διασπαστεί σε ΣΥΡΙΖικούς και μη. Έτσι φτάσαμε όταν δεχτήκαμε την επίθεση, αντί η αριστερά να βρίσκεται στον πυρήνα ενός ευρύτερου μετώπου, να αναλώνεται ακόμα στον αν και κατά πόσο θα συνεργαστεί μεταξύ της.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά, γιατί έπρεπε να προκύψει το κίνημα των «αγανακτισμένων» στις πλατείες για να κάτσει να κουβεντιάσει μεταξύ της… «Σύντροφοι» που ποτέ δε συναντιόντουσαν και αν αυτό ποτέ συνέβαινε, δύσκολα έλεγαν καλημέρα με μισό μάτι, αναγκάστηκαν να βρεθούν στις ίδιες λαϊκές συνελεύσεις και πολλές φορές να συμφωνήσουν κιόλας απέναντι στην άγνοια ή και τη βλακεία των απολίτικων μαζών.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά για τον ΞΥΛΙΝΟ ΛΟΓΟ της, που δεν κατάφερε ποτέ όχι να πείσει, αλλά ούτε καν να γίνει κατανοητός. Και που όταν τον εκστόμιζε δεν προκαλούσε στον πολύ κόσμο απλώς απέχθεια, αλλά χλεύη… Έπρεπε και πάλι να προκύψει το κίνημα των «αγανακτισμένων» για να αναγκαστούν κάποιοι αριστεροί (κρύβοντας μάλιστα την κομματική τους ταυτότητα) να αφήσουν την τόσο αγαπημένη τους ξύλινη γλώσσα (ακριβώς για να μην αποκαλυφθούν) και να μιλήσουν με απλά λόγια στον κόσμο…
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί ενώ υποτίθεται ότι διαχωρίζεται από τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, πρωτίστως στο ζήτημα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ποτέ δεν έκανε μια σοβαρή προσπάθεια να αναπτύξει μια στρατηγική για να την πάρει. Ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ το 2008 προβαλλόταν δημοσκοπικά ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας (έχοντας φτάσει σε κάποιες δημοσκοπήσεις έως και το 18%), το μεγαλύτερο μέρος του αντιπάλευε αυτήν την προοπτική.
Ακόμα και σήμερα αντί η Αριστερά να έχει ήδη προβάλλει μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, με συνένωση όλων των δυνάμεων και παρουσίαση ενός μίνιμουμ προγράμματος 10-15 βασικών σημείων, αναλώνεται ακόμα σε καθυστερημένες και μάλλον άσκοπες πλέον εσωτερικές συζητήσεις…
Απόδειξη ότι στην πραγματικότητα δε θέλει να πάρει την εξουσία. Προτιμά την εύκολη κριτική της αντιπολίτευσης, δε θέλει να πάρει την «καυτή πατάτα» που έχει πλέον δημιουργηθεί, στα χέρια της. Στην ουσία αποδεικνύεται ότι δεν πιστεύει καν αυτά που λέει, φοβάται να πει την αλήθεια (ότι πλέον είναι πολύ αργά και ότι ακόμα και αν άλλαζε ρότα αυτός ο τόπος θα είχαμε να περάσουμε 15-20 πολύ άσχημα χρόνια μέχρι να ξανασηκώσουμε κεφάλι) και ξέρει ότι αν πήγαινε να εφαρμόσει αυτά που λέει (έξοδος από Ευρώ ή και Ε.Ε., άρνηση του χρέους κ.λπ.) ο κόσμος θα υπέφερε τόσο πολύ που θα τους έπαιρνε στο κυνήγι.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί μη θέλοντας στην πραγματικότητα να πάρει την εξουσία, ανοίγει διάπλατα το δρόμο στο φασισμό.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί αναλώθηκε στο πως θα προσηλυτίσει μέλη ο καθένας για την γκρούπα του, αντί να καταπιαστεί σοβαρά στο πως θα προσελκύσει-μετατοπίσει δεξιό κόσμο προς την Αριστερά, πως θα πείσει τον πολύ κόσμο για τις βασικές της ιδέες (ή και αξίες).
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά, γιατί αναλώθηκε στο προς θα προσελκύσει μέλη ή έστω ψηφοφόρους, αντί να προσπαθήσει να οργανώσει τον εργαζόμενο κόσμο στα συνδικάτα. Απίστευτα ποσά και κομματικές εργατοώρες δαπανήθηκαν στις προεκλογικές εκστρατείες και όχι μόνο, από το κάθε κόμμα, συμμαχία ή σεχταριστικό γκρουπούσκουλο, αντί όλοι μαζί να διεξάγουν μια καμπάνια για να ενημερώσουν τον κόσμο για το τι σημαίνει πραγματικά συνδικαλισμός, για το γιατί είναι ανάγκη να οργανωθούν ως εργαζόμενοι, για το που και πως μπορούν να το κάνουν αυτό. Έτσι φτάσαμε να υπάρχει σχεδόν μηδενική οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα, και στο δημόσιο τομέα να ελέγχονται τα συνδικάτα από το ΠΑΣΟΚ.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί αντί να βλέπει ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά, (για να μην πω νωρίτερα), πηγαίναμε από το κακό στο χειρότερο, χάνοντας συνεχώς κεκτημένα δικαιώματα (ακόμα και σε εποχές σχετικής ευημερίας), μιλούσε συνεχώς για … «νίκες»! Νίκη ονόμαζε όταν το α ή β αντιλαϊκό νομοσχέδιο δεν πέρναγε ή πέρναγε τροποποιημένο, όταν στην πραγματικότητα αυτό ήταν μια (προσωρινή συνήθως) μη ήττα παράλληλη όμως με δεκάδες άλλες που δεχόμασταν. Το κίνημα, σαν τον τερματοφύλακα που δεχόταν 15 σούτ και απέκρουε τα 5, πανηγύριζε για τις 5 αποκρούσεις – «νίκες», χωρίς να βλέπει ότι το σκορ στον πίνακα έγραφε ήδη 10-0 εναντίον μας!!! Και λέω 0 γιατί σχεδόν σε κανένα επίπεδο (με εξαίρεση σε τοπικά οικολογικά ζητήματα, μεμονωμένα εργατικά ζητήματα ή στο ζήτημα της στράτευσης), δεν επετεύχθη κάποια μικρή νίκη, κάποια μικρή ΒΕΛΤΙΩΣΗ σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. «Νίκη» βάφτιζαν τη ΜΗ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ λες και είναι νίκη να περνάνε τα χρόνια και οι δεκαετίες και να μη χειροτερεύει πολύ η κατάστασή σου… (Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στο 100-0…)
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί αντί να επικεντρωθεί σε κάποιους αγώνες, να τους παλέψει συστηματικά και να πετύχει – μικρές έστω – νίκες, διαχύθηκε ανοργάνωτα σε δεκάδες αγώνες, τους έχασε σχεδόν όλους και γαλούχησε τον κόσμο της (αλλά και την κοινωνία ολάκερη) να τρώει τις κατραπακιές τη μια πίσω από την άλλη και να μιλά για … «νίκες» ή να κατηγορεί το σύστημα αντί να κάνει την αυτοκριτική της για τις αποτυχίες. Αντί να επικεντρωθεί κάπου, να πετύχει νίκες και να τις φέρνει ως παράδειγμα για να πείσει τον κόσμο ότι μπορεί με τους αγώνες να πετύχει πράγματα, περιορίστηκε σε διασπορά δυνάμεων και διεκπεραιωτικές ρουτινιάρικες κινητοποιήσεις, που κατέληγαν μοιραία πάντοτε σε ήττες, σκορπίζοντας την ηττοπάθεια, την απελπισία και κατ΄ επέκταση την αναζήτηση ατομικών λύσεων.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά για έλλειψη φαντασίας. Με τη ρουτίνα «αφίσα – πορεία (βόλτα) – πανό – προκήρυξη», (γιατί για απεργία ας μη μιλάμε, ούτε όλοι οι οργανωμένοι αριστεροί δεν απεργούν…) περιορίζεται να παλεύει με τα ίδια ακριβώς μέσα όπως και οι μπολσεβίκοι πριν από έναν αιώνα. Καμία εξέλιξη. Ελάχιστες εξαιρέσεις στο επίπεδο της προπαγάνδας, τα blogs των τελευταίων χρόνων, στο διαδίκτυο (όπου η Αριστερά έχει ηττηθεί κατά κράτος από τους πολύ πιο ευφυείς στην προπαγάνδα, όπως αποδεικνύεται, φασίστες), ο ραδιοσταθμός του ΣΥΝ και ο ραδιο-τηλεοπτικός σταθμός του ΚΚΕ (που δε βλέπεται…).
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά για ανεπαρκή ανάλυση και διορατικότητα. Κανείς δεν περίμενε σοβαρά αυτό που μας συμβαίνει. Πριν από δύο χρόνια η Αριστερά ήταν ακόμα στη νιρβάνα της (για να μην πω ότι ακόμα είναι). Προφανής ασχετοσύνη περί των οικονομικών σε συνδυασμό με παντελή έλλειψη πολιτικής διορατικότητας έκαναν την Αριστερά να μην προβλέψει το κακό.
Και όσοι προέβλεπαν δεινά, (π.χ. το ΚΚΕ με την αφίσα «έρχεται θύελλα»), το έκαναν με τον ίδιο ρουτινιάρικα καταστροφολογικό τρόπο που το έκαναν το 1995, το 2000 ή το 2005. Την πάτησαν όπως στο παραμύθι με το βοσκό που φώναζε «λύκος!». Γιατί αν επί 20 χρόνια λες στον κόσμο ότι έρχονται δεινά, όταν πραγματικά θα έρθουν δε θα σου δώσει σημασία.
Αλλά και αυτοί που προέβλεπαν δεινά, προφανώς δεν είχαν συλλάβει ούτε το μέγεθός τους, ούτε κυρίως προετοίμασαν τους εαυτούς τους, τις οργανώσεις τους, το κίνημα και το λαό για να τα αντιμετωπίσει. Απόδειξη ότι ούτε εκείνοι δεν πίστευαν αυτά για τα οποία προειδοποιούσαν.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί αποδέχθηκε το μονοπώλιο της βίας από το Κράτος ή αν θέλετε και το μονοπώλιο της αντι-βίας από τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Φαφλατάδες με το φραπέ στο χέρι να μιλάνε σε αμφιθέατρα, γραφεία, αίθουσες και στέκια, συνεχώς για… επανάσταση (λέξη εύκολη να την προφέρεις, αλλά απίστευτα δύσκολο να την πραγματοποιήσεις), χωρίς όχι μόνο ποτέ να μην έχουν πάει να συναντήσουν πραγματικούς επαναστάτες συντρόφους-ισσες σε άλλα μέρη (για να τους πουν εκείνοι-ες τι σημαίνει να παίρνεις τα όπλα, τι σημαίνει να τρως σφαίρες, βόμβες, να φυλακίζεσαι, να σου κάνουν φριχτά βασανιστήρια, να σου απειλούν ή να σου σκοτώνουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα και όλα τα άλλα που συνεπάγεται ο ένοπλος αγώνας δηλαδή η επανάσταση – γιατί δεν υπάρχει μη βίαιη επανάσταση…), αλλά και χωρίς καν να έχουν μάθει να συγκρούονται στοιχειωδώς στους δρόμους.
Η Αριστερά ποτέ (τουλάχιστον από την εποχή του ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών το 1998) δε συγκρούστηκε σοβαρά στο δρόμο. Και επιπλέον κατηγορούσε και τον α/α χώρο επειδή συγκρουόταν. Κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σε φοιτητικό επίπεδο, περιορίστηκε όλα αυτά τα χρόνια σε «συγκρούσεις» (συμβολικές ροπαλιάδες) των 5 το πολύ 10 δευτερολέπτων με την πρώτη γραμμή των ΜΑΤ και αυτό το ονόμαζε «σύγκρουση», «σπάσιμο κόκκινων ζωνών» κ.λπ. Ακόμα και σήμερα (19/10/2011) η Αριστερά που κατέβηκε σε άλλη μια αντιμνημονιακή απεργιακή πορεία λες και πήγαινε για καφέ στο Θησείο (άλλωστε αυτό έκαναν πολλοί μετά), καταφέρθηκε πάλι εναντίον των «μπαχαλάκηδων» (βλ. ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αντί να κατέβει προετοιμασμένη να συγκρουστεί με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, να επιχειρήσει εισβολή στη Βουλή ή κατάληψη κάποιου κτιρίου, κατέβηκε και πάλι απροετοίμαστη και κατάφερε να πλακωθεί όχι με τον «ταξικό εχθρό» και τους πραιτωριανούς του, αλλά με κάποιους που συγκρούονταν. Και μετά να μεμψιμοιρεί ότι της την έπεσαν…
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά, γιατί αρνούμενη να συμμετάσχει σοβαρά στις συγκρούσεις, και να οργανώσει ευρύτερα τμήματα του αγανακτισμένου λαού, στην ουσία αρνείται να διοχετεύσει τις κοινωνικές πιέσεις σε μια επαναστατική ή έστω εξεγερσιακή ή έστω στοιχειωδώς πολιτική-αντιπολιτευτική βία με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε από μια εκτόνωση των κοινωνικών πιέσεων σε τελείως στρεβλές, απολίτικες, αντικοινωνικές και αντιδραστικές μορφές βίας (εγκληματικότητα μεταξύ των φτωχών, χουλιγκανισμός, ρατσιστικά πογκρόμ κ.λπ.)
ΚΑΤΗΓΟΡΩ τους ΗΓΕΤΙΣΚΟΥΣ της Αριστεράς γιατί σε ιεραρχικές μορφές οργάνωσης, αυτοί πρωτίστως φέρουν την ευθύνη για όλα τα παραπάνω. Οι προβλέψεις σας πέσαν έξω. Οι βαρύγδουπες και φλύαρες αναλύσεις σας αποδείχθηκαν λανθασμένες. Οι τακτικές σας αποδείχθηκαν της πλάκας. Η στρατηγική σας αποδείχθηκε απλά ανύπαρκτη. Οι οργανώσεις σας αποδείχθηκαν τελείως άχρηστες στο να εμποδίσουν τη λαίλαπα που έπληξε το λαό. Αφιερώσατε τη ζωή σας, υποτίθεται, σε έναν αγώνα, ηγηθήκατε αυτού και αποτύχατε παταγωδώς. Όχι απλώς δε φέρατε μια άλλη κοινωνία, όχι απλώς δεν αλλάξατε το σύστημα, όχι απλώς δεν αλλάξατε τα πράγματα έστω και λίγο προς το καλύτερο, αλλά μετά από δεκαετίες «αγώνα» αυτό που καταφέρατε είναι να γυρίσουμε όλοι μαζί πενήντα χρόνια πίσω (και τα χειρότερα έπονται…).
Αν έχετε λίγη τσίπα επάνω σας ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ! Γυρίστε σπίτια σας, παραιτηθείτε από κάθε κομματικό σας πόστο, μην τολμήσετε να ξαναμιλήσετε, βουλώστε το και ελάτε σεμνά και ταπεινά να συμμετέχετε μόνο σε κινητοποιήσεις και αφήστε νέους ανθρώπους στις οργανώσεις σας να μιλήσουν, να εκφέρουν άποψη, να αποφασίσουν, να αναλάβουν. Αφήστε νέους ανθρώπους να ηγηθούν του όποιου κινήματος μας έχει απομείνει. Αποκλείεται να τα καταφέρουν χειρότερα από εσάς…
Αγανακτισμένος Αριστερός
http://aganaktismenosaristeros.wordpress.com/
ΚΑΤΗΓΟΡΩ τους διάφορους κομπλεξικούς ηγετίσκους της κάθε οργάνωσης ή από-κόμματος για την εγωπάθειά τους να θέλουν να ηγούνται έστω και μιας μικρής γκρούπας, να αισθάνονται «αρχηγοί» έστω σε μια χούφτα οπαδούς και θαυμαστές (και κυρίως θαυμάστριες… if you know what I mean…) αντί να ρίξουν τον εγωισμό τους και να συνεργαστούν ή και να υποταχθούν στην άλλη άποψη ή και να συμβιβαστούν στα ήσσονος σημασίας για να πετύχουν (πετύχουμε) τα σημαντικά. Ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής (και όχι «ριζοσπαστικής») αριστεράς σπατάλησε κρίσιμα χρόνια να συζητά και ποτέ να μην καταλήγει στην συγκρότηση του «χώρου».
Μόνο όταν κάποιοι στράφηκαν προς τον ΣΥΝ και έφτιαξαν το Φόρουμ και κατόπιν το ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε κάτι να κινείται (βλ. αν και με καθυστερημένα αντανακλαστικά τη συγκρότηση του ΕΝΑΝΤΙΑ και κατόπιν, αφού μεσολάβησε το ξεκατίνιασμα του 2007, τελικά συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αλλά ακόμα και έτσι τα αποτελέσματα γνωστά. Διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ στα 3, (με τους «ανανεωτικούς», δεξιούς, του ΣΥΝ να κάνουν τη ΔΗΑΡΙ και τον εγωπαθή Αλαβάνο, ΚΟΕ κ.λπ. το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής), σεχταριστική λογική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, απομονωτισμός από μουλούδες, ΕΕΚ και λοιπά γκρουπούσκουλα.
Με δυο λόγια: όταν χρειαζόταν ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να είναι ενωμένος, μαλακιζόταν. Όταν χρειαζόταν πλέον όλη η αριστερά να είναι ενωμένη (έστω και χωρίς, αλλά πιέζοντας, το ΚΚΕ) τότε μόλις ξεκινούσαν οι πρώτες συμμαχίες και η πάλαι ποτέ εξωκοινοβουλευτική είχε ήδη διασπαστεί σε ΣΥΡΙΖικούς και μη. Έτσι φτάσαμε όταν δεχτήκαμε την επίθεση, αντί η αριστερά να βρίσκεται στον πυρήνα ενός ευρύτερου μετώπου, να αναλώνεται ακόμα στον αν και κατά πόσο θα συνεργαστεί μεταξύ της.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά, γιατί έπρεπε να προκύψει το κίνημα των «αγανακτισμένων» στις πλατείες για να κάτσει να κουβεντιάσει μεταξύ της… «Σύντροφοι» που ποτέ δε συναντιόντουσαν και αν αυτό ποτέ συνέβαινε, δύσκολα έλεγαν καλημέρα με μισό μάτι, αναγκάστηκαν να βρεθούν στις ίδιες λαϊκές συνελεύσεις και πολλές φορές να συμφωνήσουν κιόλας απέναντι στην άγνοια ή και τη βλακεία των απολίτικων μαζών.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά για τον ΞΥΛΙΝΟ ΛΟΓΟ της, που δεν κατάφερε ποτέ όχι να πείσει, αλλά ούτε καν να γίνει κατανοητός. Και που όταν τον εκστόμιζε δεν προκαλούσε στον πολύ κόσμο απλώς απέχθεια, αλλά χλεύη… Έπρεπε και πάλι να προκύψει το κίνημα των «αγανακτισμένων» για να αναγκαστούν κάποιοι αριστεροί (κρύβοντας μάλιστα την κομματική τους ταυτότητα) να αφήσουν την τόσο αγαπημένη τους ξύλινη γλώσσα (ακριβώς για να μην αποκαλυφθούν) και να μιλήσουν με απλά λόγια στον κόσμο…
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί ενώ υποτίθεται ότι διαχωρίζεται από τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, πρωτίστως στο ζήτημα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ποτέ δεν έκανε μια σοβαρή προσπάθεια να αναπτύξει μια στρατηγική για να την πάρει. Ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ το 2008 προβαλλόταν δημοσκοπικά ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας (έχοντας φτάσει σε κάποιες δημοσκοπήσεις έως και το 18%), το μεγαλύτερο μέρος του αντιπάλευε αυτήν την προοπτική.
Ακόμα και σήμερα αντί η Αριστερά να έχει ήδη προβάλλει μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, με συνένωση όλων των δυνάμεων και παρουσίαση ενός μίνιμουμ προγράμματος 10-15 βασικών σημείων, αναλώνεται ακόμα σε καθυστερημένες και μάλλον άσκοπες πλέον εσωτερικές συζητήσεις…
Απόδειξη ότι στην πραγματικότητα δε θέλει να πάρει την εξουσία. Προτιμά την εύκολη κριτική της αντιπολίτευσης, δε θέλει να πάρει την «καυτή πατάτα» που έχει πλέον δημιουργηθεί, στα χέρια της. Στην ουσία αποδεικνύεται ότι δεν πιστεύει καν αυτά που λέει, φοβάται να πει την αλήθεια (ότι πλέον είναι πολύ αργά και ότι ακόμα και αν άλλαζε ρότα αυτός ο τόπος θα είχαμε να περάσουμε 15-20 πολύ άσχημα χρόνια μέχρι να ξανασηκώσουμε κεφάλι) και ξέρει ότι αν πήγαινε να εφαρμόσει αυτά που λέει (έξοδος από Ευρώ ή και Ε.Ε., άρνηση του χρέους κ.λπ.) ο κόσμος θα υπέφερε τόσο πολύ που θα τους έπαιρνε στο κυνήγι.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί μη θέλοντας στην πραγματικότητα να πάρει την εξουσία, ανοίγει διάπλατα το δρόμο στο φασισμό.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί αναλώθηκε στο πως θα προσηλυτίσει μέλη ο καθένας για την γκρούπα του, αντί να καταπιαστεί σοβαρά στο πως θα προσελκύσει-μετατοπίσει δεξιό κόσμο προς την Αριστερά, πως θα πείσει τον πολύ κόσμο για τις βασικές της ιδέες (ή και αξίες).
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά, γιατί αναλώθηκε στο προς θα προσελκύσει μέλη ή έστω ψηφοφόρους, αντί να προσπαθήσει να οργανώσει τον εργαζόμενο κόσμο στα συνδικάτα. Απίστευτα ποσά και κομματικές εργατοώρες δαπανήθηκαν στις προεκλογικές εκστρατείες και όχι μόνο, από το κάθε κόμμα, συμμαχία ή σεχταριστικό γκρουπούσκουλο, αντί όλοι μαζί να διεξάγουν μια καμπάνια για να ενημερώσουν τον κόσμο για το τι σημαίνει πραγματικά συνδικαλισμός, για το γιατί είναι ανάγκη να οργανωθούν ως εργαζόμενοι, για το που και πως μπορούν να το κάνουν αυτό. Έτσι φτάσαμε να υπάρχει σχεδόν μηδενική οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα, και στο δημόσιο τομέα να ελέγχονται τα συνδικάτα από το ΠΑΣΟΚ.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί αντί να βλέπει ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά, (για να μην πω νωρίτερα), πηγαίναμε από το κακό στο χειρότερο, χάνοντας συνεχώς κεκτημένα δικαιώματα (ακόμα και σε εποχές σχετικής ευημερίας), μιλούσε συνεχώς για … «νίκες»! Νίκη ονόμαζε όταν το α ή β αντιλαϊκό νομοσχέδιο δεν πέρναγε ή πέρναγε τροποποιημένο, όταν στην πραγματικότητα αυτό ήταν μια (προσωρινή συνήθως) μη ήττα παράλληλη όμως με δεκάδες άλλες που δεχόμασταν. Το κίνημα, σαν τον τερματοφύλακα που δεχόταν 15 σούτ και απέκρουε τα 5, πανηγύριζε για τις 5 αποκρούσεις – «νίκες», χωρίς να βλέπει ότι το σκορ στον πίνακα έγραφε ήδη 10-0 εναντίον μας!!! Και λέω 0 γιατί σχεδόν σε κανένα επίπεδο (με εξαίρεση σε τοπικά οικολογικά ζητήματα, μεμονωμένα εργατικά ζητήματα ή στο ζήτημα της στράτευσης), δεν επετεύχθη κάποια μικρή νίκη, κάποια μικρή ΒΕΛΤΙΩΣΗ σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. «Νίκη» βάφτιζαν τη ΜΗ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ λες και είναι νίκη να περνάνε τα χρόνια και οι δεκαετίες και να μη χειροτερεύει πολύ η κατάστασή σου… (Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στο 100-0…)
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί αντί να επικεντρωθεί σε κάποιους αγώνες, να τους παλέψει συστηματικά και να πετύχει – μικρές έστω – νίκες, διαχύθηκε ανοργάνωτα σε δεκάδες αγώνες, τους έχασε σχεδόν όλους και γαλούχησε τον κόσμο της (αλλά και την κοινωνία ολάκερη) να τρώει τις κατραπακιές τη μια πίσω από την άλλη και να μιλά για … «νίκες» ή να κατηγορεί το σύστημα αντί να κάνει την αυτοκριτική της για τις αποτυχίες. Αντί να επικεντρωθεί κάπου, να πετύχει νίκες και να τις φέρνει ως παράδειγμα για να πείσει τον κόσμο ότι μπορεί με τους αγώνες να πετύχει πράγματα, περιορίστηκε σε διασπορά δυνάμεων και διεκπεραιωτικές ρουτινιάρικες κινητοποιήσεις, που κατέληγαν μοιραία πάντοτε σε ήττες, σκορπίζοντας την ηττοπάθεια, την απελπισία και κατ΄ επέκταση την αναζήτηση ατομικών λύσεων.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά για έλλειψη φαντασίας. Με τη ρουτίνα «αφίσα – πορεία (βόλτα) – πανό – προκήρυξη», (γιατί για απεργία ας μη μιλάμε, ούτε όλοι οι οργανωμένοι αριστεροί δεν απεργούν…) περιορίζεται να παλεύει με τα ίδια ακριβώς μέσα όπως και οι μπολσεβίκοι πριν από έναν αιώνα. Καμία εξέλιξη. Ελάχιστες εξαιρέσεις στο επίπεδο της προπαγάνδας, τα blogs των τελευταίων χρόνων, στο διαδίκτυο (όπου η Αριστερά έχει ηττηθεί κατά κράτος από τους πολύ πιο ευφυείς στην προπαγάνδα, όπως αποδεικνύεται, φασίστες), ο ραδιοσταθμός του ΣΥΝ και ο ραδιο-τηλεοπτικός σταθμός του ΚΚΕ (που δε βλέπεται…).
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά για ανεπαρκή ανάλυση και διορατικότητα. Κανείς δεν περίμενε σοβαρά αυτό που μας συμβαίνει. Πριν από δύο χρόνια η Αριστερά ήταν ακόμα στη νιρβάνα της (για να μην πω ότι ακόμα είναι). Προφανής ασχετοσύνη περί των οικονομικών σε συνδυασμό με παντελή έλλειψη πολιτικής διορατικότητας έκαναν την Αριστερά να μην προβλέψει το κακό.
Και όσοι προέβλεπαν δεινά, (π.χ. το ΚΚΕ με την αφίσα «έρχεται θύελλα»), το έκαναν με τον ίδιο ρουτινιάρικα καταστροφολογικό τρόπο που το έκαναν το 1995, το 2000 ή το 2005. Την πάτησαν όπως στο παραμύθι με το βοσκό που φώναζε «λύκος!». Γιατί αν επί 20 χρόνια λες στον κόσμο ότι έρχονται δεινά, όταν πραγματικά θα έρθουν δε θα σου δώσει σημασία.
Αλλά και αυτοί που προέβλεπαν δεινά, προφανώς δεν είχαν συλλάβει ούτε το μέγεθός τους, ούτε κυρίως προετοίμασαν τους εαυτούς τους, τις οργανώσεις τους, το κίνημα και το λαό για να τα αντιμετωπίσει. Απόδειξη ότι ούτε εκείνοι δεν πίστευαν αυτά για τα οποία προειδοποιούσαν.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά γιατί αποδέχθηκε το μονοπώλιο της βίας από το Κράτος ή αν θέλετε και το μονοπώλιο της αντι-βίας από τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Φαφλατάδες με το φραπέ στο χέρι να μιλάνε σε αμφιθέατρα, γραφεία, αίθουσες και στέκια, συνεχώς για… επανάσταση (λέξη εύκολη να την προφέρεις, αλλά απίστευτα δύσκολο να την πραγματοποιήσεις), χωρίς όχι μόνο ποτέ να μην έχουν πάει να συναντήσουν πραγματικούς επαναστάτες συντρόφους-ισσες σε άλλα μέρη (για να τους πουν εκείνοι-ες τι σημαίνει να παίρνεις τα όπλα, τι σημαίνει να τρως σφαίρες, βόμβες, να φυλακίζεσαι, να σου κάνουν φριχτά βασανιστήρια, να σου απειλούν ή να σου σκοτώνουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα και όλα τα άλλα που συνεπάγεται ο ένοπλος αγώνας δηλαδή η επανάσταση – γιατί δεν υπάρχει μη βίαιη επανάσταση…), αλλά και χωρίς καν να έχουν μάθει να συγκρούονται στοιχειωδώς στους δρόμους.
Η Αριστερά ποτέ (τουλάχιστον από την εποχή του ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών το 1998) δε συγκρούστηκε σοβαρά στο δρόμο. Και επιπλέον κατηγορούσε και τον α/α χώρο επειδή συγκρουόταν. Κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σε φοιτητικό επίπεδο, περιορίστηκε όλα αυτά τα χρόνια σε «συγκρούσεις» (συμβολικές ροπαλιάδες) των 5 το πολύ 10 δευτερολέπτων με την πρώτη γραμμή των ΜΑΤ και αυτό το ονόμαζε «σύγκρουση», «σπάσιμο κόκκινων ζωνών» κ.λπ. Ακόμα και σήμερα (19/10/2011) η Αριστερά που κατέβηκε σε άλλη μια αντιμνημονιακή απεργιακή πορεία λες και πήγαινε για καφέ στο Θησείο (άλλωστε αυτό έκαναν πολλοί μετά), καταφέρθηκε πάλι εναντίον των «μπαχαλάκηδων» (βλ. ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αντί να κατέβει προετοιμασμένη να συγκρουστεί με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, να επιχειρήσει εισβολή στη Βουλή ή κατάληψη κάποιου κτιρίου, κατέβηκε και πάλι απροετοίμαστη και κατάφερε να πλακωθεί όχι με τον «ταξικό εχθρό» και τους πραιτωριανούς του, αλλά με κάποιους που συγκρούονταν. Και μετά να μεμψιμοιρεί ότι της την έπεσαν…
ΚΑΤΗΓΟΡΩ την Αριστερά, γιατί αρνούμενη να συμμετάσχει σοβαρά στις συγκρούσεις, και να οργανώσει ευρύτερα τμήματα του αγανακτισμένου λαού, στην ουσία αρνείται να διοχετεύσει τις κοινωνικές πιέσεις σε μια επαναστατική ή έστω εξεγερσιακή ή έστω στοιχειωδώς πολιτική-αντιπολιτευτική βία με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε από μια εκτόνωση των κοινωνικών πιέσεων σε τελείως στρεβλές, απολίτικες, αντικοινωνικές και αντιδραστικές μορφές βίας (εγκληματικότητα μεταξύ των φτωχών, χουλιγκανισμός, ρατσιστικά πογκρόμ κ.λπ.)
ΚΑΤΗΓΟΡΩ τους ΗΓΕΤΙΣΚΟΥΣ της Αριστεράς γιατί σε ιεραρχικές μορφές οργάνωσης, αυτοί πρωτίστως φέρουν την ευθύνη για όλα τα παραπάνω. Οι προβλέψεις σας πέσαν έξω. Οι βαρύγδουπες και φλύαρες αναλύσεις σας αποδείχθηκαν λανθασμένες. Οι τακτικές σας αποδείχθηκαν της πλάκας. Η στρατηγική σας αποδείχθηκε απλά ανύπαρκτη. Οι οργανώσεις σας αποδείχθηκαν τελείως άχρηστες στο να εμποδίσουν τη λαίλαπα που έπληξε το λαό. Αφιερώσατε τη ζωή σας, υποτίθεται, σε έναν αγώνα, ηγηθήκατε αυτού και αποτύχατε παταγωδώς. Όχι απλώς δε φέρατε μια άλλη κοινωνία, όχι απλώς δεν αλλάξατε το σύστημα, όχι απλώς δεν αλλάξατε τα πράγματα έστω και λίγο προς το καλύτερο, αλλά μετά από δεκαετίες «αγώνα» αυτό που καταφέρατε είναι να γυρίσουμε όλοι μαζί πενήντα χρόνια πίσω (και τα χειρότερα έπονται…).
Αν έχετε λίγη τσίπα επάνω σας ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ! Γυρίστε σπίτια σας, παραιτηθείτε από κάθε κομματικό σας πόστο, μην τολμήσετε να ξαναμιλήσετε, βουλώστε το και ελάτε σεμνά και ταπεινά να συμμετέχετε μόνο σε κινητοποιήσεις και αφήστε νέους ανθρώπους στις οργανώσεις σας να μιλήσουν, να εκφέρουν άποψη, να αποφασίσουν, να αναλάβουν. Αφήστε νέους ανθρώπους να ηγηθούν του όποιου κινήματος μας έχει απομείνει. Αποκλείεται να τα καταφέρουν χειρότερα από εσάς…
Αγανακτισμένος Αριστερός
http://aganaktismenosaristeros.wordpress.com/
No comments:
Post a Comment