Το ελληνικό κράτος «κατόρθωσε» και πάλι να πάρει το αριστεία της Διαφθοράς, σύμφωνα με τη σχετική έρευνα και με αποτελέσματα χειρότερα από τα περυσινά . Όπως και στα προηγούμενα χρόνια, οι διαχειριστές της δικομματικής εξουσίας θα δηλώσουν έκπληκτοι και αμέτοχοι! Όμως, αποκρύπτουν το γεγονός ότι τα δύο κόμματα, που υπηρετούν τον Νεοφιλελευθερισμό (Νέα Τάξη, Εκσυγχρονισμό, «Μεταρρυθμίσεις») δεν ομονοούν μόνο ως προς τις πολιτικές επιλογές τους, αλλά εφαρμόζουν σκόπιμα το ίδιο διοικητικό σύστημα: τη Διαφθορά. Η Διαφθορά είναι το «συμφωνημένο τους υπονοούμενο».
Η πολιτική επιλογή προηγείται και δημιουργεί την ηθική κατάσταση, όχι το αντίστροφο.
Όταν οι τρεις τρόποι άσκησης της εξουσίας είναι: η έμπνευση, ο φόβος και η Διαφθορά, στον Νεοφιλελευθερισμό απομένουν μόνο τα δύο τελευταία: ο φόβος και η Διαφθορά. Ο Νεοφιλελευθερισμός δεν εμπνέει. Αιώνες οι πολίτες αγωνίζονται για τις αξίες του Έθνους, της Εργασίας, της Ισότητας, της Αδελφοσύνης, του Σοσιαλισμού, της Ειρήνης, της Οικολογίας… Ποτέ δεν αναρτήθηκε πανό με τα συνθήματα: «Ζήτω η Αγορά», «Ζήτω ο Ανταγωνισμός», «Ζήτω ο Ατομικισμός» που αποτελούν τα κεντρικά νοήματα του Νεοφιλελευθερισμού.
Τα δύο νεοφιλελεύθερα κόμματα αγορα-ποιώντας τις ιδεολογικές αναφορές τους δεν ελκύουν έντιμους και αγωνιστές πολίτες αλλά φοβισμένους και διεφθαρμένους υπηκόους, αυτοί αποτελούν την πολιτική τους βάση. Σχεδόν φανερά, ακούγεται το φρικτό: «Όλοι τα παίρνουν, δεν θα είμαι εγώ το κορόιδο!».
Έτσι, η πολιτική επιλογή του Νεοφιλελευθερισμού από τη δεκαετία του 1990 συνεπέφερε και τη Διαφθορά ως διοικητικό σύστημα και τους διεφθαρμένους σαν «στυλοβάτες» της πολιτικής.
Ο Νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται σε συνεχή ρήξη με τους εργαζόμενους τους αγρότες τους μικρομεσαίους, τους καταναλωτές, αναδεικνύει ως κυρίαρχα τα κάθε μορφής παρασιτικά και –δομικά- διεφθαρμένα κοινωνικά στρώματα, που ζουν σε βάρος της Πραγματικής Οικονομίας και του φορολογούμενου πολίτη. Τη συνεργασία αυτών των στρωμάτων με το διεφθαρμένο κράτος και τα παρεπόμενά της (μίζες, εκβιασμοί) ονομάζει «Συμμετοχή Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» (ΣΔΙΤ).
Στο επίπεδο της πολιτικής θεωρίας, ο Νεοφιλελευθερισμός ελαστικοποιεί την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας και της συλλογικής ιδιοκτησίας. Στην πολιτική πράξη κατάσχει κάθε είδους ιδιοκτησία και καταργεί τα αστικά και εργατικά δικαιώματα. Ιδιοποιείται χωρίς καταβολή αντιτίμου την Εθνική Περιουσία, σφετερίζεται τη συλλογική ιδιοκτησία των ασφαλιστικών ταμείων. Οδηγεί σε χρεοκοπία τις επιχειρήσεις και, κατά τα συμφέροντά του, άλλες εξαφανίζει, άλλες «αγοράζει». Οδηγεί σε δουλεία τους καταναλωτές μέσω της υπερχρέωσης. Είναι για την Οικονομία ό,τι το νεόπλασμα για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Σήμερα ονομάζεται «Ιδιωτικοποίηση», «Εξαγορά» και «Υγιής Ανταγωνισμός» ότι τα προηγούμενα χρόνια χαρακτηρίζονταν, ήταν και είναι: Κλοπή, Υπεξαίρεση, Παράνομος Πλουτισμός, Αθέμιτος Ανταγωνισμός, Καρτέλ, Καταδολίευση, Δωροδοκία, Ληστεία , Διαφθορά.
Ο Νεοφιλελευθερισμός ανασύρει και αναδεικνύει ό,τι παλιό, ξεπερασμένο και ανήθικο, κρατά στο περιθώριο κάθε κοινωνία, ξεθάβει τις ντροπές που κάθε Έθνος αγωνίζεται να ξεπεράσει. Στην πατρίδα μας επανέφερε στοιχεία της οθωμανικής διοίκησης με το «μπαξίσι», γιγάντωσε τη γραφειοκρατία, την αδιαφάνεια και την παρασυναλλαγή .
Ο Νεοφιλελευθερισμός είναι Διαφθορά με «ιδεολογικό» μανδύα.
Η καταπολέμηση της Διαφθοράς θα δρομολογηθεί όταν ο Νεοφιλελευθερισμός ηττηθεί ιδεολογικά και πολιτικά, όταν και τα δύο κόμματα που τον υπηρετούν υποστούν συντριπτική ήττα, όταν οι αξίες του Έθνους, της Αδελφοσύνης και της Εργασίας αποκατασταθούν.
Διαφορετικά, το μόνο που απομένει είναι η ποινικοποίηση της εντιμότητας, πράγμα το οποίο de facto υφίσταται στη σημερινή Ελλάδα.
Μπάμπης Δεληνταδάκης
ΠΑΡΟΝ 7/7/2010
ΠΑΡΟΝ 7/7/2010
No comments:
Post a Comment