Του Ιορδάνη ΠΑΥΛΟΣΟΓΛΟΥ*
Σήμερα, γίνεται πολλή κουβέντα, για το πόσο βοήθησαν στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας οι κυβερνήσεις Καραμανλή, κατά την οκταετία 1955 - 1963, ιδιαίτερα δε για το «επίτευγμά» τους, τη σύνδεσή μας με την ΕΟΚ (1961 - 1962) και τα τόσα ...«κέρδη» που είχαμε από αυτό. Η προπαγάνδα της ΕΡΕ τότε και της ΝΔ σήμερα διατυμπάνισε κατά κόρον τα περίφημα «έργα» και τα οφέλη από την ΕΟΚ, για τα οποία μετά την αλλαγή πλεύσης τους, προστέθηκαν καθυστερημένοι υποστηρικτές, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, υιοθετώντας μάλιστα και τη Συμφωνία του Μάαστριχτ κλπ.
Η οικονομική επιστήμη τάχθηκε τότε διά μέσου διαπρεπών οικονομολόγων κατηγορηματικά αντίθετη στη σύνδεση με την Κοινή Αγορά. Αλλά ο κ. Καραμανλής και στην περίπτωση αυτή έκλεισε τα αυτιά του στη φωνή της επιστήμης, την οποία άλλωστε περιφρονούσε. Ενθουσιασμένος από την ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΟΚ, και με την έλλειψη επιστημονικού έρματος που τον χαρακτήριζε, παρέβλεψε σαν ασήμαντη συνέπεια τη συντριβή της ελληνικής οικονομίας που του βροντοφώναζαν οι διαπρεπέστεροι οικονομολόγοι, τεχνικοί και επιστήμονες κλπ. της Ελλάδας (Νίκος Κιτσίκης, Ηλίας Ηλιού, Γιάννης Ιμβριώτης, Δημοσθένης Στεφανίδης, Γιάν. Πεσμαζόγλου, Απ. Στρογγύλης, Απόστ. Κακαβάς, Κ. Χατζηαργύρης, Γιώργος Τσαπόγας κ.ά.).
Εγραφαν, λοιπόν, για τότε ότι «πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η Κοινή Αγορά θα ξερριζώση τα αγροτικά νοικοκυριά, θα παρασύρη και θα εξαφανίση βιομηχανίες, θα συντρίψη βιοτεχνίες, θα πλήξη θανάσιμα τα μεσαία στρώματα, θα δημιουργήση εξοντωτικό ανταγωνισμό των Ελλήνων επαγγελματιών με τους ξένους, στους οποίους θ' ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες και θα σκλαβώση τη χώρα μας στο ξένο κεφάλαιο με απροσμέτρητες συνέπειες. Θα γίνεται μέρα με τη μέρα φτωχότερη, γιατί θα παράγει λιγότερα, αφού δεν θα μπορεί να αντέξει στον γεωργικό και βιομηχανικό ανταγωνισμό και θα κατακλυστεί από ξένα προϊόντα.
Σήμερα, γίνεται πολλή κουβέντα, για το πόσο βοήθησαν στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας οι κυβερνήσεις Καραμανλή, κατά την οκταετία 1955 - 1963, ιδιαίτερα δε για το «επίτευγμά» τους, τη σύνδεσή μας με την ΕΟΚ (1961 - 1962) και τα τόσα ...«κέρδη» που είχαμε από αυτό. Η προπαγάνδα της ΕΡΕ τότε και της ΝΔ σήμερα διατυμπάνισε κατά κόρον τα περίφημα «έργα» και τα οφέλη από την ΕΟΚ, για τα οποία μετά την αλλαγή πλεύσης τους, προστέθηκαν καθυστερημένοι υποστηρικτές, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, υιοθετώντας μάλιστα και τη Συμφωνία του Μάαστριχτ κλπ.
Η οικονομική επιστήμη τάχθηκε τότε διά μέσου διαπρεπών οικονομολόγων κατηγορηματικά αντίθετη στη σύνδεση με την Κοινή Αγορά. Αλλά ο κ. Καραμανλής και στην περίπτωση αυτή έκλεισε τα αυτιά του στη φωνή της επιστήμης, την οποία άλλωστε περιφρονούσε. Ενθουσιασμένος από την ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΟΚ, και με την έλλειψη επιστημονικού έρματος που τον χαρακτήριζε, παρέβλεψε σαν ασήμαντη συνέπεια τη συντριβή της ελληνικής οικονομίας που του βροντοφώναζαν οι διαπρεπέστεροι οικονομολόγοι, τεχνικοί και επιστήμονες κλπ. της Ελλάδας (Νίκος Κιτσίκης, Ηλίας Ηλιού, Γιάννης Ιμβριώτης, Δημοσθένης Στεφανίδης, Γιάν. Πεσμαζόγλου, Απ. Στρογγύλης, Απόστ. Κακαβάς, Κ. Χατζηαργύρης, Γιώργος Τσαπόγας κ.ά.).
Εγραφαν, λοιπόν, για τότε ότι «πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η Κοινή Αγορά θα ξερριζώση τα αγροτικά νοικοκυριά, θα παρασύρη και θα εξαφανίση βιομηχανίες, θα συντρίψη βιοτεχνίες, θα πλήξη θανάσιμα τα μεσαία στρώματα, θα δημιουργήση εξοντωτικό ανταγωνισμό των Ελλήνων επαγγελματιών με τους ξένους, στους οποίους θ' ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες και θα σκλαβώση τη χώρα μας στο ξένο κεφάλαιο με απροσμέτρητες συνέπειες. Θα γίνεται μέρα με τη μέρα φτωχότερη, γιατί θα παράγει λιγότερα, αφού δεν θα μπορεί να αντέξει στον γεωργικό και βιομηχανικό ανταγωνισμό και θα κατακλυστεί από ξένα προϊόντα.
Η σύνδεση θα έχει μέγιστο ανασταλτικό αντίκτυπο στην εξέλιξη της ελληνικής βιομηχανίας, θα δυσχεράνει σε μέγιστο βαθμό κάθε προσπάθεια, όχι μόνο της βαρειάς βιομηχανίας, την οποία οριστικά θα ματαιώσει, αλλά και της ελαφριάς, των αγαθών καταναλώσεως, την οποία σοβαρότατα θα περιορίσει. Θα επηρεάσει δυσμενέστατα και τη γεωργική παραγωγή, η οποία επίσης θα συμπτυχθή στα όρια που επιτρέπουν τα συμφέροντα των χωρών που παράγουν όμοια γεωργικά προϊόντα και η βιοτεχνία μας θα συντριβή.
Η δημιουργία της ΕΟΚ αποτελεί τον τελευταίο κρίκο μιας σειράς προσπαθειών της διεθνούς πολιτικής του κεφαλαίου, υπό την καθοδήγηση της χρηματιστικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ και εκφράζει τη σημερινή οικονομική πολιτική του ιμπεριαλισμού. Σκοπός, λοιπόν, της συνδέσεως με την ΕΟΚ είναι πολιτικός και όχι οικονομικός.
Μεταβαλλόμεθα σε μια επαρχία της Δύσεως και το κάνουμε αυτό με άπειρη αγαλλίαση, διότι θα έχουμε την τιμή να είμαστε οι "πτωχοί συγγενείς" των εξ.
Η αγάπη των "υψηλών μας συγγενών" είναι γνωστή από το παρελθόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ιστορικό της γερμανικής υψικαμίνου που μας δόθηκε το 1948 αντί πολεμικής αποζημιώσεως. Αφού έμεινε αρκετό καιρό αζήτητη στο Αμβούργο, ξεπουλήθηκε σε ευτελή τιμή».
Τα χρόνια 1945 - 1960 η εκβιομηχάνιση της χώρας μας συνάντησε λυσσώδη αντίσταση των βιομηχανικών χωρών της Ευρώπης, κυρίως του Βελγίου και της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών, εξαιτίας της οικονομικής αυτοτέλειας της Ελλάδας, που θα έφερνε ύστερα από λίγα χρόνια. Περισσότερο ακόμη αντέδρασαν οι βιομηχανικές χώρες, γιατί θα σταματούσαν να παίρνουν, για το τίποτα, τα πλούσια μεταλλεύματά μας.
Οι αποικιακές συμβάσεις για έρευνες και εκμετάλλευση των κοιτασμάτων του υπόγειου εθνικού μας πλούτου (ελληνικοί βωξίτες, σιδηρομεταλλεύματα - Χαλκιδικής - Θάσου - Σερίφου κλπ., νικελοχλωριούχα σιδηρομεταλλεύματα - Βοιωτίας - Εύβοιας κλπ., τα νικελιούχα κοιτάσματα της Λάρυμνας, ο Λευκόλιθος της Βάρδου της Χαλκιδικής - παραχωρήθηκε για 50 χρόνια σε αυστριακή εταιρεία στις αρχές του 1957 υπό όρους δυσμενέστατους για την εθνική μας οικονομία, τα κοιτάσματα αμιάντου της Κοζάνης κλπ.) ήταν στην ημερήσια διάταξη και σαν αποτέλεσμα είχαμε το ξεπούλημά του από τις κυβερνήσεις της Δεξιάς και ιδιαίτερα των κυβερνήσεων του «εθνάρχη» Καραμανλή (1955 - 1963).
Η σύμβαση με την «Αλουμίνιο - Ελλάς» του «Πεσινέ» - Νιάρχου, με την οποία παραχωρήθηκε σχεδόν «τσάμπα» το ηλεκτρικό ρεύμα, παρά τις καταγγελίες του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (1960), για πενήντα χρόνια και αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα μεταπολεμικά σκάνδαλα της ολιγαρχίας, που συνεπάγεται τεράστιες ζημίες, ακόμη και σήμερα, για την εθνική οικονομία εφόσον ισχύει ακόμη.
Μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι η σκανδαλώδης υποστήριξη των ξένων μονοπωλιακών συμφερόντων από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή και στο ζήτημα των συμβάσεων για τις έρευνες πετρελαίων. Επίσης, οι ξένες εταιρίες παρέλκυαν το έργο της εξόρυξης πετρελαίου και, για να μην το χάσουν, αναλάμβαιναν αυτοί την εκμετάλλευσή του.
Είναι σοβαρή η πρόβλεψη της εφημερίδας «Καθημερινή» πριν 44 χρόνια (9.4.1960) και η επαλήθευσή της συγκλονιστική. «Είναι δε εξ άλλου αξιοσημείωτον και ενθαρρυντικόν ότι η έρευνα αυτή θα γίνη εις μίαν εποχήν κατά την οποίαν οι εκ των Δυτικών κάτοχοι πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, δεν είναι πλέον βέβαιοι ότι θα τα έχουν εις την διάθεσίν των επί μακρόν. Ημπορεί να μην καταλήξη εις πόλεμον η συνεχώς εκρηκτική κατάστασιν της Μέσης Ανατολής, αλλ' ασφαλώς δεν ημπορεί η Δύσις να στηρίζη εις τα εκεί πετρέλαια την στρατιωτικήν της ασφάλειαν και την οικονομικήν της ευημερίαν. Χρειάζεται άλλας σταθεροτέρας πηγάς». Αυτές τις «σταθερότερες πηγές» προσπαθούν να βάλουν στο χέρι τα ξένα τραστ. Και αυτούς τους σκοπούς, αυτά τα συμφέροντα, «την στρατιωτικήν ασφάλειαν και την ευημερίαν» των ξένων ιμπεριαλιστών, πάσχιζε να εξυπηρετήσει η τότε κυβέρνηση της ολιγαρχίας, όπως δείχνουν και οι συμβάσεις που υπέγραψε με τα τραστ πετρελαίου.
Παράδειγμα τέτοιων συμβάσεων αποτέλεσε η παράδοση των περιοχών Παξών - Αντιπαξών, Ζακύνθου - Κυλλήνης - Πύλου στην αμερικανική εταιρία «Στάνταρτ Οϊλ», την αρχαιότερη εταιρία του Ροκφέλερ, που έχει 40 εταιρίες - θυγατέρες σ' όλο τον κόσμο με τίτλο ΕΣΣΟ.
Για αρκετά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, καμία εταιρία δεν έκρινε ότι συμφέρει η ανακάλυψη πετρελαίων στην Ελλάδα και έτσι το κυριότερο «έργο» τους ήταν μόνον η παρέλκυση και το πλήρες σταμάτημα των ερευνών, ενώ παράλληλα «κρατούσαν» πάντα το «δικαίωμα» ερευνών, παρεμποδίζοντας την πραγματική έναρξή τους προς όφελος της οικονομίας μας.
Από τη συμφωνία ΕΟΚ - «Αράμκο» 1974 για αναβολή άντλησης στο Αιγαίο, εναλλάσσονται στην εξουσία άψογα, δικομματικά κάθε οκτώ χρόνια οι άνθρωποι των Τεξανών, άνθρωποι της Αγγλίας και της ΕΟΚ.
Μετά τα νέα πενιχρότερα για την ΕΟΚ ποσοστά το αντίκρισμα, η υποθήκη και η εγγύηση του πετρελαίου / ασφάλτου μηδενίστηκε, οδηγεί σε άλλης ποιότητας ένταξη μέχρι και την αποδέσμευσή μας.
Σήμερα, αν ο ένας πόλος της εξουσίας είναι τα όπλα, ο άλλος είναι η ενέργεια / καύσιμα. Στη μονοπώληση πετρελαίου / αντιδραστήρων αποβλέπουν τα κεφάλαια από το Τέξας, αλλά και την ΕΕ.
Επίσης, ο τρόπος μελέτης κατασκευής και εκμετάλλευσης ήταν σκανδαλώδης. Ετσι, τα ξένα μονοπώλια έπρεπε να έχουν στα χέρια τους όχι μόνο το δικαίωμα να επιτρέψουν ή όχι την εκμετάλλευση του εγχώριου πετρελαίου, όχι μόνο να κάνουν τσιφλίκι τους τις πιθανές πετρελαιοφόρες περιοχές, αλλά και να ελέγχουν τη διύλιση του πετρελαίου, το εμπόριό του, την κατανάλωσή του μέσα στη χώρα μας, το δικαίωμα καθορισμού των τιμών πετρελαιοειδών κλπ. Και αυτή η απαίτηση των ξένων μονοπωλίων ικανοποιήθηκε από την τότε κυβέρνηση της ολιγαρχίας.
Το πρώτο διυλιστήριο κατασκευάστηκε με χρήματα του Δημοσίου και η εκμετάλλευσή του εκχωρήθηκε με σύμβαση από κοινού, στο αμερικανικό τραστ Σόκονι, στον Νιάρχο, στην αμερικανογερμανική «Υδροκαρμπόν», ενώ η εθνική οικονομία υφίστατο ζημίες. Πολύ μεγαλύτερο σκάνδαλο αποτελεί η υπογραφή της σύμβασης με την ΕΣΣΟ για το δεύτερο διυλιστήριο.
Ετσι, η Ελλάδα θυσίασε τις επιδιώξεις της, υποχώρησε στην αξίωση των συμμάχων και φίλων να παραμείνει αυτή χωρίς βασικές και ιδίως μεταλλουργικές βιομηχανίες. Επίσης, η αμερικανική αποστολή στην Αθήνα δήλωνε: «Η Ελλάς είναι χώρα γεωργική και οφείλει να παραμείνει γεωργική. Δεν είναι δυνατόν να ιδρύσει εργοστάσια ικανά να συναγωνιστούν τα εργοστάσια των βιομηχανικών χωρών, εκτός αν τα προϊόντα τους προστατευτούν δασμολογικά και τούτο αντιβαίνει προς τις γενικές αντιλήψεις μας. Εκτός τούτου, το πρόγραμμα είναι πρόγραμμα αυτάρκειας και τούτο επίσης δεν είναι ανεκτόν».
Βλέπουμε σήμερα πόσο πετυχημένα είχε προβλέψει η τότε Αριστερά για τα τόσα κακά που ερχόντουσαν από τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ και τις μετεξελίξεις της, όπως η ΕΕ, το Μάαστριχτ κλπ.
Το ΠΑΣΟΚ, το 1981, ανέλαβε την κυβέρνηση, έχοντας το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», αλλά στην πορεία της διακυβέρνησης της χώρας, άλλαξε και συνέχισε στην ίδια γραμμή με τη ΝΔ, εγκαταλείποντας την προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας και υιοθετώντας την πολιτική των ΕΟΚ και ΕΕ για δήθεν ανάπτυξη της γεωργίας μας με τη βοήθεια των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων της ΕΕ - ΜΟΠ.
Σαν ενίσχυση των παραπάνω απόψεων είναι σκόπιμο να αναφερθεί η περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, στην οποία το προοδευτικό κίνημα αντέδρασε εναντίον της ΕΟΚ και στο δημοψήφισμα του 1976, για το εάν θα μπουν στην ΕΟΚ, η αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος τοποθετήθηκε και αγωνίστηκε εναντίον της σύνδεσης με την ΕΟΚ, με επικεφαλής τον τότε υπουργό Βιομηχανίας Tony Benn της εργατικής κυβέρνησης, ο οποίος έλεγε στις συζητήσεις που γινόντουσαν στην τηλεόραση ότι «μέχρι τώρα οι βασιλιάδες με τα σαρίκια και τις χλαμύδες τους, ερχόντουσαν από τις αποικίες, για να μας εκλιπαρήσουν για την οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία τους, τώρα, εάν συνδεθούμε με την ΕΟΚ θα πηγαίνουμε εμείς στους Γερμανούς και στους Γάλλους, για να ζητήσουμε την οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία μας».
Γνωστό είναι ότι και στην εποχή μας οι Εγγλέζοι αντέδρασαν και αντιδρούν στα θέματα της ΟΝΕ, του Ευρώ κλπ.
Αλλά, ας έρθουμε στα διάφορα πακέτα που έρχονται από την ΕΕ για την εκτέλεση μεγάλων έργων. Τα έργα αυτά είναι αποκλειστικά της επιλογής τους, δεν είναι από μόνα τους αναπτυξιακά και γίνονται κυρίως για την εξυπηρέτηση της διακίνησης των προϊόντων τους και τη χρηματοδότηση δικών τους επιχειρήσεων.
Δημιουργείται υποδομή για την εξυπηρέτησή τους, ενώ από την άλλη πλευρά εξαφανίστηκε σχεδόν η δική μας βιομηχανία και βιοτεχνία (μεταλλουργία, υφαντουργία, υποδηματοποιία, κλπ.) για να πραγματοποιηθεί και ο καταμερισμός της απασχόλησης όπου μας κατέταξαν (ναυτιλία και τουρισμός).
Η μόνη λύση είναι η δημιουργία μιας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, με την εφαρμογή, με αγώνες, της απειθαρχίας, ανυπακοής και αντίστασης στην ΕΕ και στην αντιδραστική, αντιλαϊκή βαρβαρότητα αυτής και των κομμάτων της με τελικό στόχο την αποδέσμευση.
Ο Ιορδάνης Παυλόσογλου είναι Διδάκτωρ Βιομηχανικής Μεταλουργίας διατελέσας καθηγητής του πανεπιστημίου του Μπέρμινχαμ στην Αγγλία
http://fanthis.blogspot.com/2012/02/e.html
Η δημιουργία της ΕΟΚ αποτελεί τον τελευταίο κρίκο μιας σειράς προσπαθειών της διεθνούς πολιτικής του κεφαλαίου, υπό την καθοδήγηση της χρηματιστικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ και εκφράζει τη σημερινή οικονομική πολιτική του ιμπεριαλισμού. Σκοπός, λοιπόν, της συνδέσεως με την ΕΟΚ είναι πολιτικός και όχι οικονομικός.
Μεταβαλλόμεθα σε μια επαρχία της Δύσεως και το κάνουμε αυτό με άπειρη αγαλλίαση, διότι θα έχουμε την τιμή να είμαστε οι "πτωχοί συγγενείς" των εξ.
Η αγάπη των "υψηλών μας συγγενών" είναι γνωστή από το παρελθόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ιστορικό της γερμανικής υψικαμίνου που μας δόθηκε το 1948 αντί πολεμικής αποζημιώσεως. Αφού έμεινε αρκετό καιρό αζήτητη στο Αμβούργο, ξεπουλήθηκε σε ευτελή τιμή».
Τα χρόνια 1945 - 1960 η εκβιομηχάνιση της χώρας μας συνάντησε λυσσώδη αντίσταση των βιομηχανικών χωρών της Ευρώπης, κυρίως του Βελγίου και της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών, εξαιτίας της οικονομικής αυτοτέλειας της Ελλάδας, που θα έφερνε ύστερα από λίγα χρόνια. Περισσότερο ακόμη αντέδρασαν οι βιομηχανικές χώρες, γιατί θα σταματούσαν να παίρνουν, για το τίποτα, τα πλούσια μεταλλεύματά μας.
Οι αποικιακές συμβάσεις για έρευνες και εκμετάλλευση των κοιτασμάτων του υπόγειου εθνικού μας πλούτου (ελληνικοί βωξίτες, σιδηρομεταλλεύματα - Χαλκιδικής - Θάσου - Σερίφου κλπ., νικελοχλωριούχα σιδηρομεταλλεύματα - Βοιωτίας - Εύβοιας κλπ., τα νικελιούχα κοιτάσματα της Λάρυμνας, ο Λευκόλιθος της Βάρδου της Χαλκιδικής - παραχωρήθηκε για 50 χρόνια σε αυστριακή εταιρεία στις αρχές του 1957 υπό όρους δυσμενέστατους για την εθνική μας οικονομία, τα κοιτάσματα αμιάντου της Κοζάνης κλπ.) ήταν στην ημερήσια διάταξη και σαν αποτέλεσμα είχαμε το ξεπούλημά του από τις κυβερνήσεις της Δεξιάς και ιδιαίτερα των κυβερνήσεων του «εθνάρχη» Καραμανλή (1955 - 1963).
Η σύμβαση με την «Αλουμίνιο - Ελλάς» του «Πεσινέ» - Νιάρχου, με την οποία παραχωρήθηκε σχεδόν «τσάμπα» το ηλεκτρικό ρεύμα, παρά τις καταγγελίες του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (1960), για πενήντα χρόνια και αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα μεταπολεμικά σκάνδαλα της ολιγαρχίας, που συνεπάγεται τεράστιες ζημίες, ακόμη και σήμερα, για την εθνική οικονομία εφόσον ισχύει ακόμη.
Μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι η σκανδαλώδης υποστήριξη των ξένων μονοπωλιακών συμφερόντων από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή και στο ζήτημα των συμβάσεων για τις έρευνες πετρελαίων. Επίσης, οι ξένες εταιρίες παρέλκυαν το έργο της εξόρυξης πετρελαίου και, για να μην το χάσουν, αναλάμβαιναν αυτοί την εκμετάλλευσή του.
Είναι σοβαρή η πρόβλεψη της εφημερίδας «Καθημερινή» πριν 44 χρόνια (9.4.1960) και η επαλήθευσή της συγκλονιστική. «Είναι δε εξ άλλου αξιοσημείωτον και ενθαρρυντικόν ότι η έρευνα αυτή θα γίνη εις μίαν εποχήν κατά την οποίαν οι εκ των Δυτικών κάτοχοι πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, δεν είναι πλέον βέβαιοι ότι θα τα έχουν εις την διάθεσίν των επί μακρόν. Ημπορεί να μην καταλήξη εις πόλεμον η συνεχώς εκρηκτική κατάστασιν της Μέσης Ανατολής, αλλ' ασφαλώς δεν ημπορεί η Δύσις να στηρίζη εις τα εκεί πετρέλαια την στρατιωτικήν της ασφάλειαν και την οικονομικήν της ευημερίαν. Χρειάζεται άλλας σταθεροτέρας πηγάς». Αυτές τις «σταθερότερες πηγές» προσπαθούν να βάλουν στο χέρι τα ξένα τραστ. Και αυτούς τους σκοπούς, αυτά τα συμφέροντα, «την στρατιωτικήν ασφάλειαν και την ευημερίαν» των ξένων ιμπεριαλιστών, πάσχιζε να εξυπηρετήσει η τότε κυβέρνηση της ολιγαρχίας, όπως δείχνουν και οι συμβάσεις που υπέγραψε με τα τραστ πετρελαίου.
Παράδειγμα τέτοιων συμβάσεων αποτέλεσε η παράδοση των περιοχών Παξών - Αντιπαξών, Ζακύνθου - Κυλλήνης - Πύλου στην αμερικανική εταιρία «Στάνταρτ Οϊλ», την αρχαιότερη εταιρία του Ροκφέλερ, που έχει 40 εταιρίες - θυγατέρες σ' όλο τον κόσμο με τίτλο ΕΣΣΟ.
Για αρκετά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, καμία εταιρία δεν έκρινε ότι συμφέρει η ανακάλυψη πετρελαίων στην Ελλάδα και έτσι το κυριότερο «έργο» τους ήταν μόνον η παρέλκυση και το πλήρες σταμάτημα των ερευνών, ενώ παράλληλα «κρατούσαν» πάντα το «δικαίωμα» ερευνών, παρεμποδίζοντας την πραγματική έναρξή τους προς όφελος της οικονομίας μας.
Από τη συμφωνία ΕΟΚ - «Αράμκο» 1974 για αναβολή άντλησης στο Αιγαίο, εναλλάσσονται στην εξουσία άψογα, δικομματικά κάθε οκτώ χρόνια οι άνθρωποι των Τεξανών, άνθρωποι της Αγγλίας και της ΕΟΚ.
Μετά τα νέα πενιχρότερα για την ΕΟΚ ποσοστά το αντίκρισμα, η υποθήκη και η εγγύηση του πετρελαίου / ασφάλτου μηδενίστηκε, οδηγεί σε άλλης ποιότητας ένταξη μέχρι και την αποδέσμευσή μας.
Σήμερα, αν ο ένας πόλος της εξουσίας είναι τα όπλα, ο άλλος είναι η ενέργεια / καύσιμα. Στη μονοπώληση πετρελαίου / αντιδραστήρων αποβλέπουν τα κεφάλαια από το Τέξας, αλλά και την ΕΕ.
Επίσης, ο τρόπος μελέτης κατασκευής και εκμετάλλευσης ήταν σκανδαλώδης. Ετσι, τα ξένα μονοπώλια έπρεπε να έχουν στα χέρια τους όχι μόνο το δικαίωμα να επιτρέψουν ή όχι την εκμετάλλευση του εγχώριου πετρελαίου, όχι μόνο να κάνουν τσιφλίκι τους τις πιθανές πετρελαιοφόρες περιοχές, αλλά και να ελέγχουν τη διύλιση του πετρελαίου, το εμπόριό του, την κατανάλωσή του μέσα στη χώρα μας, το δικαίωμα καθορισμού των τιμών πετρελαιοειδών κλπ. Και αυτή η απαίτηση των ξένων μονοπωλίων ικανοποιήθηκε από την τότε κυβέρνηση της ολιγαρχίας.
Το πρώτο διυλιστήριο κατασκευάστηκε με χρήματα του Δημοσίου και η εκμετάλλευσή του εκχωρήθηκε με σύμβαση από κοινού, στο αμερικανικό τραστ Σόκονι, στον Νιάρχο, στην αμερικανογερμανική «Υδροκαρμπόν», ενώ η εθνική οικονομία υφίστατο ζημίες. Πολύ μεγαλύτερο σκάνδαλο αποτελεί η υπογραφή της σύμβασης με την ΕΣΣΟ για το δεύτερο διυλιστήριο.
Ετσι, η Ελλάδα θυσίασε τις επιδιώξεις της, υποχώρησε στην αξίωση των συμμάχων και φίλων να παραμείνει αυτή χωρίς βασικές και ιδίως μεταλλουργικές βιομηχανίες. Επίσης, η αμερικανική αποστολή στην Αθήνα δήλωνε: «Η Ελλάς είναι χώρα γεωργική και οφείλει να παραμείνει γεωργική. Δεν είναι δυνατόν να ιδρύσει εργοστάσια ικανά να συναγωνιστούν τα εργοστάσια των βιομηχανικών χωρών, εκτός αν τα προϊόντα τους προστατευτούν δασμολογικά και τούτο αντιβαίνει προς τις γενικές αντιλήψεις μας. Εκτός τούτου, το πρόγραμμα είναι πρόγραμμα αυτάρκειας και τούτο επίσης δεν είναι ανεκτόν».
Βλέπουμε σήμερα πόσο πετυχημένα είχε προβλέψει η τότε Αριστερά για τα τόσα κακά που ερχόντουσαν από τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ και τις μετεξελίξεις της, όπως η ΕΕ, το Μάαστριχτ κλπ.
Το ΠΑΣΟΚ, το 1981, ανέλαβε την κυβέρνηση, έχοντας το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», αλλά στην πορεία της διακυβέρνησης της χώρας, άλλαξε και συνέχισε στην ίδια γραμμή με τη ΝΔ, εγκαταλείποντας την προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας και υιοθετώντας την πολιτική των ΕΟΚ και ΕΕ για δήθεν ανάπτυξη της γεωργίας μας με τη βοήθεια των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων της ΕΕ - ΜΟΠ.
Σαν ενίσχυση των παραπάνω απόψεων είναι σκόπιμο να αναφερθεί η περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, στην οποία το προοδευτικό κίνημα αντέδρασε εναντίον της ΕΟΚ και στο δημοψήφισμα του 1976, για το εάν θα μπουν στην ΕΟΚ, η αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος τοποθετήθηκε και αγωνίστηκε εναντίον της σύνδεσης με την ΕΟΚ, με επικεφαλής τον τότε υπουργό Βιομηχανίας Tony Benn της εργατικής κυβέρνησης, ο οποίος έλεγε στις συζητήσεις που γινόντουσαν στην τηλεόραση ότι «μέχρι τώρα οι βασιλιάδες με τα σαρίκια και τις χλαμύδες τους, ερχόντουσαν από τις αποικίες, για να μας εκλιπαρήσουν για την οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία τους, τώρα, εάν συνδεθούμε με την ΕΟΚ θα πηγαίνουμε εμείς στους Γερμανούς και στους Γάλλους, για να ζητήσουμε την οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία μας».
Γνωστό είναι ότι και στην εποχή μας οι Εγγλέζοι αντέδρασαν και αντιδρούν στα θέματα της ΟΝΕ, του Ευρώ κλπ.
Αλλά, ας έρθουμε στα διάφορα πακέτα που έρχονται από την ΕΕ για την εκτέλεση μεγάλων έργων. Τα έργα αυτά είναι αποκλειστικά της επιλογής τους, δεν είναι από μόνα τους αναπτυξιακά και γίνονται κυρίως για την εξυπηρέτηση της διακίνησης των προϊόντων τους και τη χρηματοδότηση δικών τους επιχειρήσεων.
Δημιουργείται υποδομή για την εξυπηρέτησή τους, ενώ από την άλλη πλευρά εξαφανίστηκε σχεδόν η δική μας βιομηχανία και βιοτεχνία (μεταλλουργία, υφαντουργία, υποδηματοποιία, κλπ.) για να πραγματοποιηθεί και ο καταμερισμός της απασχόλησης όπου μας κατέταξαν (ναυτιλία και τουρισμός).
Η μόνη λύση είναι η δημιουργία μιας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, με την εφαρμογή, με αγώνες, της απειθαρχίας, ανυπακοής και αντίστασης στην ΕΕ και στην αντιδραστική, αντιλαϊκή βαρβαρότητα αυτής και των κομμάτων της με τελικό στόχο την αποδέσμευση.
Ο Ιορδάνης Παυλόσογλου είναι Διδάκτωρ Βιομηχανικής Μεταλουργίας διατελέσας καθηγητής του πανεπιστημίου του Μπέρμινχαμ στην Αγγλία
http://fanthis.blogspot.com/2012/02/e.html
No comments:
Post a Comment