του Γιώργου Πισσαλίδη
Μία προσπάθεια για ριζοσπαστική εθνικιστική σκέψη είναι το
καινούργιο πόνημα του καθηγητή της Βασιλικής Ακαδημίας του Καναδά Δημήτρη
Κιτσίκη, «Εθνικομπολσεβικισμός: Πέραν του Φασισμού και Κομμουνισμού» που
κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Ελληνική Άνοδος». Ένα βιβλίο που έρχεται
να προστεθεί δίπλα σε δύο προηγούμενα: «Η Τρίτη ιδεολογία και η Ορθοδοξία»
(εκδόσεις «Εστία») και «Το Βυζαντινό Πρότυπο Διακυβερνήσεως και το Τέλος του
Κοινοβουλευτισμού» (εκδόσεις «Έσοπτρον»).
Η συνάντηση εθνοκοινωνισμού και σταλινισμού
Τι είναι όμως ο εθνικομπολσεβικισμός; Όπως λέει και ο τίτλος του βιβλίου
πρόκειται για ένα εθνικοεπαναστατικό κίνημα που συνδυάζει εθνικό
σοσιαλισμό και εθνικό κομμουνισμό. Όπως και ο περονισμός, ανήκει και
αυτός στην Τρίτη Θέση, πέραν καπιταλισμού και κομμουνισμού. Ο βασικός
ιδεολόγος του ήταν στην μεσοπολεμική Σοβιετική Ένωση ο Νικολάι
Ουστριαλόφ, που θεωρούσε ότι η Οκτωβριανή επανάσταση ήταν και εθνική.
Άποψη που ενστερνιζόταν κόντρα στους διεθνιστές των Σοβιέτ.
Από την άλλη υπήρξε στην Γερμανία ένα εθνικιστικό κίνημα, λίγο
πριν την άνοδο του Χίτλερ, που έβλεπε με συμπάθεια την Οκτωβριανή επανάσταση. Σε
αυτό ανήκαν ο Μέλλερ βαν ντε Μπρουκ, ο Έρνστ Νίκιτς και πάνω από όλους οι
αδελφοί Όττο και Γκρέγκορ Στράσερ. Αυτοί πίστευαν ότι μία εθνικιστική επανάσταση
θα πρέπει να είναι και σοσιαλιστική. Πίστευαν μάλιστα ότι με την άνοδο του
Στάλιν στην εξουσία ο κομμουνισμός έγινε εθνικιστικός και αντισιωνιστικός και
μπορούσε να βρεθεί μία συνεργασία εθνικοσοσιαλιστών και σταλινικών. Αυτοί
αποτέλεσαν την αριστερή πτέρυγα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος.
Όμως με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, οι εθνικομπολσεβίκοι
όπως ονομαζόταν, θεώρησαν ότι η επανάσταση απομακρύνθηκε από την αρχική της
ιδεολογία και εγκατέλειψαν το NSDAP για να δημιουργήσουν το «Μαύρο Μέτωπο». Την
«Νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (1934), ο Γκρέγκορ Στράσσε δολοφονήθηκε από τα SS
και αργότερα την ίδια τύχη είχε και ο Ουστριάλοφ στην Σοβιετική Ένωση.
Η Ρωσία ως μη Δύση
Εν έτει 1989, η ιδεολογία του Εθνικομπολσεβικισμού αναστήθηκε
με βασικούς εκπρόσωπους τον Ζουγκάνωφ, τον Έντουαρντ Λιμόνωφ και τον Αλεξάντρ
Ντούγκιν. Αν όμως η ΕΣΣΔ έγινε η βάση του εθνικομπολσεβικισμού είναι γιατί ένας
νέος Ρωσικός πατριωτισμός ξεπετάχθηκε μέσα από τις τάξεις των αξιωματικών των
μυστικών υπηρεσιών και των ενόπλων δυνάμεων της πάλαι πότε κραταιάς Σοβιετικής
Ενώσεως. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να το εξηγήσει.
Η βασική ιδεολογία που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά είναι ο
ευρασιανισμός του Ντανιλέφσκι, του πρίγκιπα Τρουμπετσκόϊ και σήμερα του
Ντούγκιν. Δηλαδή η άποψη ότι η Ρωσία αποτελεί μία ιδιαίτερη χώρα από γεωγραφική,
ψυχολογική, πολιτική και πολιτιστική που δεν ανήκει στην Ευρώπη, με την έννοια
της μετά-Αναγεννησιακής Δύσης. Αντίθετα, η Ρωσία θεωρεί ότι αποτελεί τον
αντίποδα της Ευρώπης, η δε Ευρώπη θεωρεί την Ρωσία θάνατο του Δυτικού πνεύματος.
Αυτή η άποψη υπήρχε από τον Ντοστογιέφσκι στον Έσσε. Παράλληλη ήταν η άποψη η
άποψη των Γερμανών ρομαντικών ότι ούτε η Γερμανία αποτελεί μέρος της Ευρώπης του
ρασιοναλισμού.
Από γεωπολιτική άποψη, οι εθνικομπολσεβίκοι και ευρασιανιστές
θεωρούν ότι η Ρωσία ανήκει σε μία περιοχή που λέγεται Ευρασία (από την Αδριατική
στα Ουράλια) που είναι η καρδιά του πλανήτη. Όποιος μάλιστα κυριαρχεί σε αυτήν
θα μπορέσει να κυριαρχήσει σε όλον τον πλανήτη. Απόψεις που κατά καιρούς έχουν
ασπαστεί ο Χάρολντ Μακίντερ και ο Καρλ Χαουσχόφερ, ο γεωπολιτικός ιθύνων του
Τρίτου Ράιχ.
Η ιδεολογία του 21ου αιώνα;
Ένας σημερινός εκπρόσωπος του ευρασιανισμού είναι ο καθηγητής
Κιτσίκης και η θεωρία του περί Ενδιάμεσης Περιοχής. Αυτή η θεωρία υπήρξε η αιτία
που ο Κιτσίκης έγινε μέλος της Καναδικής Ακαδημίας και αποκαλείται «ο Έλληνας
Τσόμσκι». Η Ενδιάμεση Περιοχή είναι ουσιαστικά η περιοχή που κατέλαβε ο Μέγας
Αλέξανδρος και που αργότερα υπήρξε η «Καθ’ ημάς Ανατολή» των Βυζαντινών και
μεταβυζαντινών χρόνων.
Ο καθηγητής Κιτσίκης πιστεύει ότι ο εθνικομπολσεβικισμός
ανέρχεται σήμερα από τα Βαλκάνια και την Ενδιάμεση Περιοχή για να γίνει η
ιδεολογία του 21ου αιώνα και ειδικά του Τρίτου Κόσμου. Οι ρίζες του βρίσκονται
στον τριτοκοσμικό εθνικοσοσιαλισμό του Περόν, του Νάσερ και του Καντάφι και τον
εθνικό κομμουνισμό των Στάλιν Κάστρο και Μάο. Σήμερα ένας, κατά τον Κιτσίκη,
εκπρόσωπος του εθνικομπολσεβικισμού είναι ο Ούγκο Τσάβες που συνδυάζει
μπολιβαριανικό εθνικισμό και κομμουνισμό.
Ο ορισμός που δίνει ο καθηγητής Κιτσίκης του
εθνικομπολσεβικισμού είναι χαρακτηριστικός: «Η Ρωσσίδα κοπέλα, όμορφη σαν το
κρύο το νερό, εγγονή της ηρωικής Σοβιετικής παρτιζάνας του Δευτέρου Παγκοσμίου
Πολέμου, που υποχρεώνεται σήμερα να ικανοποιεί ως πόρνη τις σεξουαλικές ορμές
των Κολωνακιωτών, ήδη έχει γεννήσει το νόθο παιδί που όταν μεγαλώσει θα γίνει ο
ηγέτης της Ρωσίας, συνθέτοντας τον κομμουνισμό και τον φασισμό σε έναν
εθνικομπολσεβικισμό που θα ενταφιάσει τον καπιταλισμό. Απέτυχε ο Χίτλερ. Απέτυχε
ο Στάλιν. Αυτός θα επιτύχει».
Δεν είναι σύμπτωση ότι η CIA θεωρεί τον εθνικομπολσεβικισμό ως
την μεγαλύτερη απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα στα Βαλκάνια και την πρώην
Σοβιετική Ένωση. Πρέπει όμως να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι ο εθνικομπολσεβικισμός
πιο πολύ και από ιδεολογία είναι γεωπολιτική. Είναι μια γεωπολιτική της
Ενδιάμεσης Περιοχής που αποδέχεται την συνύπαρξη Ορθοδοξίας και σουνίτικου
Ισλάμ.
Ο Κιτσίκης και ο «Εθνικομπολσεβικισμός»
Τώρα όσο αφορά το βιβλίο καθ’ αυτό, τα πιο ενδιαφέροντα σημεία
του είναι η συζήτηση Χίτλερ και Στράσερ που οδήγησε στην μεγάλη ρήξη, καθώς και
το κεφάλαιο για τον Ρουμάνικο εθνικομπολσεβικισμό από τον Κοντρεάνου στον
Τσαουσέσκου. Όμως το βιβλίο δεν είναι πλήρες. Εκεί που ο καθηγητής Κιτσίκης
μιλάει για τον εθνικομπολσεβικισμό ξαφνικά γυρνάει την συζήτηση περισσότερο για
την θεωρία του περί Ενδιάμεσης Περιοχής και των προσπαθειών της Δύσης να
νικήσουν την Ρωσία ως εκπρόσωπο της Ενδιάμεσης Περιοχής ή για την
ελληνο-βαλκανική συνεννόηση.
Τελικά το βιβλίο είναι μία καλή εισαγωγή στο θέμα
εθνικομπολσεβικσμού και Ενδιάμεσης Περιοχής. Αυτές οι δύο ιδεολογίες δεν
συνδυάζονται όπως θα έπρεπε και έτσι ο «Εθνικομπολσεβικισμός» δεν είναι το
απόλυτο βιβλίο για το θέμα με τον τρόπο που «Η Τρίτη Ιδεολογία και η Ορθοδοξία»
υπήρξε η απόλυτη μελέτη της ιδεολογίας του φασισμού. Ειδικά θα θέλαμε
περισσότερα κεφάλαια για την ιδεολογία και την γεωπολιτική του Ντούγκιν, τον
εθνικό κομμουνισμό του Ανατολικού μπλοκ και τον φασισμό του Τρίτου Κόσμου.
Υπάρχει όμως μία πολύ ενδιαφέρουσα άποψη: ότι τα σημερινά
κομμουνιστικά και ναζιστικά κόμματα δεν είναι πλέον επαναστατικά και μόνο όταν
κάνουν την σύνδεση του εθνικομπολσεβικισμού θα ξαναγίνουν. Ας το έχουν αυτό
υπόψη τους οι σημερινοί εθνικοεπαναστάτες.
Τέλος σχετική με το θέμα είναι και η ταινία «South of the
Border» του Όλιβερ Στόουν, όπου ο γνωστός σκηνοθέτης παίρνει συνεντεύξεις από
τον Ούγκο Τσάβεζ, τους Περονιστές με αριστερά αντανακλαστικά Νέστορ και Κριστίνα
Κρίχνερ και άλλους πέντε ηγέτες του λατινοαμερικάνικου μπολιβαριανισμού.
Συντομευμένη έκδοση του άρθρου δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 11ης Δεκεμβρίου
2010 της εφημερίδας Ελεύθερος
Κόσμος.
http://www.e-grammes.gr/article.php?id=4648
No comments:
Post a Comment