ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ – ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

«Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς» (Όργουελ, 1984)

Συγκέντρωση αλληλεγγύης, Δικαστήρια Ευελπίδων, Τετάρτη 27 Ιούνη στις 9.00πμ

Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι σα ζωντανός χαρακτήρας από βιβλίο του Όργουελ, πηδώντας από σελίδα σε σελίδα να βιώνεις το σενάριο ενός απάνθρωπου καθεστώτος και απ’ το μελάνι του βιβλίου να υλοποιούνται όλες εκείνες οι πτυχές που συνθέτουν το κράτος-τρομοκράτη. Το “Μνημόνιο” είναι σωτηρία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι φιλοξενία, οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και η επιβολή επιχειρησιακών συμβάσεων είναι ανάπτυξη, η πρόσβαση στο ρεύμα και το νερό είναι προνόμιο, ο νεοναζισμός είναι δημοκρατία, οι μπράβοι που πληρώνονται για να προκαλούν αιματηρά τραύματα και χημική ασφυξία σε μαζικό επίπεδο εναντίον διαδηλώσεων είναι προστάτες του πολίτη και η αντίσταση σε όλα αυτά είναι τρομοκρατία.

«Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς», (“Αστυνομία Σκέψης”, 1984). Υιοθετώντας απόλυτα το εν λόγω σκεπτικό, το ελληνικό κράτος αποφάσισε να πραγματώσει την ποινικοποίηση της έκφρασης, όπου ο λόγος ανάγεται πλέον σε κακούργημα. Ενεργοποιώντας το άρθρο 184 του Ποινικού Κώδικα, σύμφωνα με το οποίο ο νομοθέτης θα αντιμετώπιζε εχθρικά ακόμη και τον Βολταίρο: «Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών», δικάζει τα μέλη της ΕΟ Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και τον φυλακισμένο αναρχικό, Θεόφιλο Μαυρόπουλο, την Τετάρτη 27 Ιούνη, όχι για πράξεις, αλλά για έκφραση άποψης.

Είτε κάποιος επιλέγει να τοποθετεί τη λέξη δημοκρατία εντός εισαγωγικών, είτε δηλώνει ότι αυτό ακριβώς είναι το βάρβαρο πρόσωπο της, η ουσία παραμένει ίδια. Όταν ένα καθεστώς ποινικοποιεί τον αντικαθεστωτικό λόγο, την ίδια στιγμή που θεωρεί αυτονόητο τον «μνημονιακό» λόγο δεκάδων πολιτικών σαλτιμπάγκων που πλημμυρίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα και τις εφημερίδες με θέσεις και απόψεις υπέρ μέτρων κοινωνικής εξαθλίωσης και βαρβαρότητας, δείχνει να έχει χάσει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του και ακόμη κι αυτές οι γραμμές ανάδειξης της απολυταρχικής του φύσης γίνονται ίσως περιττές, αφού το ίδιο τόσο απροκάλυπτα φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο.

Όσο δεν παίρνουμε θέση, παραμένουμε συνένοχοι.

(indymedia)