Αριάδνη Αλαβάνου & Τασία Σταματοπούλου
Θλίψη προκαλεί η ταχύτητα ενσωμάτωσης στο σύστημα, η υιοθεσία της προπαγάνδας και της ορολογίας του ενάντια στη ριζοσπαστική αριστερά που τάσσεται υπέρ της αποχώρησης από την Ευρωζώνη από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποδεικνύεται από τα σημεία-κλειδιά της ομιλίας του Α. Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, που παρουσιάζουμε παρακάτω. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ οκτώ φορές επανέλαβε το παλιό, τετριμμένο σλόγκαν του ΣΥΝ της εποχής Κωνσταντόπουλου «Κοιτάζουμε το λαό στα μάτια» για να παρουσιάσει πολλές παραποιήσεις της πραγματικότητας.
«Είχε, επίσης, [ ο Σαμαράς] καταγγείλει ότι τον συκοφαντούσαν πως θέλει να γυρίσει την Ελλάδα στη δραχμή. Τώρα αναμεταδίδει ο ίδιος τη συκοφαντία, βάζοντας στη θέση του εαυτού του τον ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ».
Συκοφαντώ σημαίνει «διαδίδω εσκεμμένα ψευδείς και κακόβουλες κατηγορίες εναντίον κάποιου για να τον μειώσω και να τον εκθέσω δημοσίως», [λεξικά ελληνικής γλώσσας].
Γιατί, λοιπόν, είναι κατηγορία η θέση για αποχώρηση από την Ευρωζώνη; Γιατί μειώνεται όποιος την υποστηρίζει; Γιατί εκτίθεται δημοσίως αυτός που προτείνει το εθνικό νόμισμα;
Με αυτή την λογική, η πρόταση «ο Λαφαζάνης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ» αποτελεί μεγάλη συκοφαντία ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και γιατί δεν είναι κατηγορία και δημόσια έκθεση αν ανταγωνίζεσαι με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στο να δίνεις διαβεβαιώσεις ότι είσαι με την Ευρωζώνη; Αν ακολουθείς τις δημοσκοπικές εταιρίες που η πρώτη τους συμβουλή είναι «Λέγε όχι στο μνημόνιο, ναι στο ευρώ, θα το χάψει ο κόσμος»;
Ένας από τους λόγους της παθητικότητας, απογοήτευσης, μοιρολατρίας που γονατίζει τελευταία την κοινωνία είναι το «τσιπάκι» που επιδιώκει ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός να εγκιβωτίσει στον εγκέφαλο και την καρδιά της: ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ. Στην αντιδραστική αυτή σταυροφορία, που επιδιώκει να απαξιώσει και ηθικά – εξ ου και ο όρος «συκοφαντία» - μια πολιτική πρόταση αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη, οι ιππότες του Α.Τσίπρα βρίσκονται πλάι πλάι με τους ιππότες του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Κουβέλη.
«Αφού λοιπόν δεν είχε [ο Σαμαράς] κανένα λογικό επιχείρημα προκειμένου να υπερασπιστεί το πιο επώδυνο πακέτο περικοπών και λιτότητας στη μεταπολεμική Ιστορία του τόπου, κατέφυγε για μια ακόμη φορά στη γνωστή πολιτική λαθροχειρία: ότι είναι δήθεν αναγκαίο για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας.»
Ποιον δουλεύουν; Είμαστε όλοι τρελοί;
Μόνο για την Ελλάδα είναι το «επώδυνο πακέτο περικοπών και λιτότητας»; Για την Πορτογαλία δεν είναι; Για την Ιρλανδία δεν είναι; Για την Ισπανία δεν απαιτείται τώρα να είναι, ακόμα κι αν η ενίσχυση πάει στις ιδιωτικές τράπεζες κι όχι για τον κρατικό δανεισμό; Η λεγόμενη «τραπεζική ένωση» που σχεδιάζουν δεν απαιτεί αντίστοιχους όρους περικοπών και λιτότητας;
Πριν από λίγες μέρες δεν αποφάσισε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να παρεμβαίνει στη δευτερογενή αγορά βραχυπρόθεσμων ομολόγων των χωρών που πιέζονται από τις αγορές, αλλά με τον σαφέστατο όρο ότι αυτές θα προσφεύγουν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και θα αποδέχονται τους δημοσιονομικούς στόχους που θα τους θέτει σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;
Το «ναι» και το «όχι» πάνε μαζί σε ευρώ και μνημόνιο. Η «μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας» συνίσταται στο ότι είναι ανεξάρτητη η μια από την άλλη οι απαντήσεις που θα δώσει ο λαός στο ευρώ και στο μνημόνιο.
Η ιστορία, και της χώρας μας, περνάει μέσα από πολώσεις. Η άρχουσα τάξη ξέρει πολύ καλά να τις αξιοποιεί και να έχει και επιτυχίες. Όπως, επί παραδείγματι, ότι καταφέρνει να προσδέσει σήμερα στο άρμα της ευρωζωνικής ηγεμονίας δυνάμεις που προέρχονται από την αριστερά.
Στα διλήμματα όμως οι λαοί σηκώνουν το γάντι.
Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται στο είδος αντιπολίτευσης που ασκούσε η ΝΔ στην κυβέρνηση Παπανδρέου: «Με το ευρώ, αντί να έχουμε Μνημόνιο θα έχουμε ανάπτυξη».
«Λέμε λοιπόν: Δεν υπάρχει θεσμική πρόβλεψη αποπομπής κράτους-μέλους από την Ευρωζώνη».
Ούτε θεσμική πρόβλεψη για αποπομπή υπάρχει ούτε θεσμική απαγόρευση. Όταν η Γροιλανδία τη δεκαετία του 1990 αποχώρησε από τις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες, δεν υπήρχε καμιά θεσμική πρόβλεψη.
Εξάλλου, ζητήματα πολιτικών συγκρούσεων και συσχετισμού δύναμης δεν λύνονται με δικηγόρους και συμβολαιογράφους. Η κρίση της Ευρωζώνης σε όλη την εξέλιξή της δίνει συνεχώς παραδείγματα ανατροπής, από την ίδια την Ευρωζώνη, της κοινοτικής νομιμότητας σε όφελός της.
Η ίδια η λεγόμενη «διάσωση» της Ελλάδας, μιας χώρας που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της απέναντι στους πιστωτές, όχι μόνο δεν προβλέπεται από καμία συνθήκη, αλλά αντίθετα αντιβαίνει με το γράμμα και το πνεύμα των συνθηκών, που θέτουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις (καταστάσεις έκτακτης ανάγκης κτλ.) για χρηματοδοτική βοήθεια. Εκτός θεσμικών προβλέψεων είναι και οι παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Κι όταν υπάρχουν ενστάσεις, έρχεται το Συνταγματικό Δικαστήριο της Καλρσρούης της Γερμανίας να αποφασίσει, έχοντας αναδειχθεί στην πράξη σε νομοθετικό όργανο της Ευρωζώνης/ΕΕ για θέματα για τα οποία δεν υπήρχε στις Συνθήκες «θεσμική πρόβλεψη».
Ο δικαστικός αγώνας έχει πάντα το νόημά του, για να στηρίξει όμως πολιτικές επιλογές, όχι για να υποκαταστήσει την πολιτική και να στηρίξει την αντίληψη «εμείς το παλέψαμε, έχουμε δίκιο, αλλά πέσαμε σε μιλημένο δικαστή». Η αντικατάσταση των πολιτικών επιχειρημάτων από νομικά είναι πολιτική καρικατούρα.
Όπως δεν υπάρχει θεσμική πρόβλεψη για την «αποπομπή», δεν υπάρχει και πρόβλεψη για την αποχώρηση. Πιο πριν ηθικά, τώρα νομικά ο ΣΥΡΙΖΑ, στο ίδιο παιχνίδι με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δημιουργούν το κλίμα του «αδύνατου» για την έξοδο από το ευρώ.
«Η Ελλάδα είναι θεσμικά ισότιμος εταίρος της Ευρωζώνης. Με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις που απορρέουν για όλα τα κράτη-μέλη από τις ευρωπαϊκές Συνθήκες. Και το Μνημόνιο δεν είναι μέρος των Συνθηκών».
Η κρίση της περιφέρειας της Ευρωζώνης, με τα δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα, απέναντι στο κέντρο της Ευρωζώνης, με τα πλεονάσματα, δεν είναι επειδή παραβιάστηκαν, αλλά επειδή ακριβώς εφαρμόστηκαν οι κανόνες της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Οι κανόνες αυτοί δεν εξασφαλίζουν την ισοτιμία, την αποκλείουν με βάρβαρο τρόπο.
Κάτι που γνωρίζει και ένα μικρό παιδί, το “συσχετισμό δύναμης” πάει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να το διαγράψει.
Εκτός αυτού, «ίδια δικαιώματα» έχει η Ελλάδα με τη Γερμανία από τους κανόνες για την ελευθερία κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών μέσα στην Ευρωζώνη και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση; «Ίδιες υποχρεώσεις» --πολύ περισσότερα ίδια συμφέροντα έχει ο λαός της-- έχει η Ελλάδα, μία χώρα-οφειλέτης και σε ακραία ύφεση, που έχει ανάγκη από ρευστότητα και ένα νόμισμα που θα μειώνει τις εισαγωγές και θα αυξάνει τις εξαγωγές, με τη Γερμανία που θέλει και επιβάλλει μια περιοριστική πολιτική ακριβού ευρώ;
Όσο για το αν το Μνημόνιο είναι μέρος των Συνθηκών, αρκεί να αναφερθεί κανείς στο δημοσιονομικό σύμφωνο που είναι στην ουσία μνημόνιο για όλη την έκταση της Ε.Ε. και το σύμφωνο για το ευρώ, για τα οποία τηρείται αιδήμων σιωπή από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης δεν αρκέστηκαν στις αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων, αλλά προσέφυγαν και στην αγγλική νομοθεσία του Λονδίνου –του μεγαλύτερου χρηματιστηριακού κέντρου στην Ευρώπη-- για να μας δέσουν χειροπόδαρα στις υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές που συνοδεύουν το μνημόνιο.
«Ένας καλός δικηγόρος θα σώσει την Ελλάδα», αυτή μοιάζει να είναι η φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ – όταν έχει έρθει η στιγμή ο λαός να έρθει σε σύγκρουση με τους νόμους, τους κανόνες, τους θεσμούς της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.. Για να επιβιώσει.
«Δεύτερον και σημαντικότερον: Κανείς στην Ευρωζώνη δεν έχει πολιτικό κίνητρο να εξωθήσει καμία χώρα σε οικειοθελή αποχώρηση. Δηλαδή, να θέσει σε κίνδυνο τη συνοχή της Ευρωζώνης».
Εδώ έχουμε μια ιδιόμορφη επαρχιώτικη συμπεριφορά. Κλείνομαι στο χωριό μου όταν η πρωτεύουσα βοά. Όλος ο κόσμος συζητάει για τα πιθανά σενάρια στην έκβαση της ευρωπαϊκής κρίσης. Να ανακάμψει. Να επιβιώσει τραυματισμένη. Να σέρνεται και να βουλιάζει στην παρακμή. Να αποχωρήσει η Ελλάδα (συμφωνούν οι περισσότεροι αναλυτές). Να φύγει και η Ισπανία. Να φύγει και η Ισπανία και η Ιταλία. Να φύγει η Γερμανία. Να υπάρξει ζώνη του Νότου και Ζώνη του Βορρά. Να καταργηθεί το ευρώ.
Σε ποιου μέντιουμ την κρυστάλλινη σφαίρα βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αποκλείεται ο εξαναγκασμός σε οικειοθελή αποχώρηση; Ας πει δημόσια το όνομά του για να περιμένει ο λαός στην ουρά για να δει το φως το αληθινό.
Δεν είναι – άσε το αριστερή – δεν είναι καν πολιτική το να στηρίζεσαι σε ευσεβείς πόθους. Ή ακριβέστερα να χρησιμοποιείς δημοσκοπικά κόλπα για να παραμυθιάσεις τους ψηφοφόρους. Μια χώρα σε τέτοια κρίση όπως η Ελλάδα οφείλει να παίρνει υπόψη της όλα τα ενδεχόμενα για να καταλήξει στην πολιτική που θα ακολουθήσει.
Η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να επιβάλλει την αποχώρηση, όσο η Ελλάδα σέβεται “τις δεσμεύσεις της”. Όσο τηρεί τις δανειακές υποχρεώσεις. Όσο αποδεχόμαστε να είμαστε λαός εξαθλιωμένων, φτωχών, εγκληματιών, προσφύγων και από πάνω και ηλιθίων. Όσο βλέπουμε με αδιαφορία το σώμα της πατρίδας μας να ξεσκίζεται σε κομμάτια και να ξεπουλιέται.
Η Ευρωζώνη θα επιβάλει την οικειοθελή αποχώρηση, από τη στιγμή που μια χώρα μέλος αμφισβητήσει στην πράξη τη νομιμοφροσύνη στους πιστωτές και την υποταγή στη δημοσιονομική πειθαρχία, τα ιερά και τα όσια του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού οικοδομήματος. Από τη στιγμή που θα προχωρήσει σε άρνηση πληρωμής του χρέους, σε δημοσιονομική πολιτική ανάπτυξης και σε κοινωνικά μέτρα υπέρ της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Ακόμα κι αν δεν το ήθελε αυτό η Ευρωζώνη, θα της το επιβάλουν οι αγορές, ο μόνος θεσμός που μένει άθικτος και ενισχύεται από τις κυρίαρχες πολιτικές. Ας σκεφτεί κανείς, στην περίπτωση που η Ευρωζώνη παρακολουθεί παθητικά και με αδράνεια μια χώρα που δεν πληρώνει και δεν υπακούει, τη διάλυση που θα επέλθει για το ευρώ, τα ομόλογα, τις τράπεζες από την επίθεση των αγορών. Για αυτό και η άποψη για την αποχώρηση της Ελλάδας όχι μόνο ενισχύεται στους ιθύνοντες γερμανικούς και ευρωπαϊκούς κύκλους, αλλά πλέον δημοσιοποιείται ανοικτά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε έναν παραλογισμό τη συζήτηση. Αντί να πολεμήσει την Ευρωζώνη, εφευρίσκει στρεβλές διανοητικές κατασκευές για να μας πείσει ότι η Ευρωζώνη δεν μπορεί να μας πολεμήσει. Έτσι όμως ο κόσμος βουλιάζει περισσότερο στη σύγχυση, το χάος και τις αυταπάτες.
Αντί λοιπόν να μας οδηγήσει ανέτοιμους και ανοργάνωτους η Μέρκελ εκτός ευρώ, είναι επιτακτικό να το επιβάλλουμε εμείς, οργανωμένα, συγκροτημένα, με τον λαό έτοιμο, αισιόδοξο και αγωνιστή.
«Πόσο μάλλον, αυτήν την περίοδο, εν όψει κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων στις ΗΠΑ το Νοέμβρη, στην Ιταλία, τον επόμενο Απρίλιο και στη Γερμανία το Σεπτέμβριο του 2013, ουδείς επιθυμεί να διακινδυνεύσει τη διάλυση του ευρώ».
Σαν μετεωρολογική υπηρεσία ο ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει ότι από σήμερα μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2013 και σε κλίμακα όχι μόνο ευρωπαϊκή, αλλά παγκόσμια, ουδείς θα διακινδυνεύσει τη διάλυση του ευρώ.
Έχουμε μπροστά μας μια νεομαρξιστική θεωρία, όπου μαμή της ιστορίας είναι όχι οι λαοί, αλλά οι εκλογικοί μάνατζερ του Ομπάμα, του Μπερλουσκόνι και της Μέρκελ.
Αντί να σκεφτούμε σοβαρά ότι αν η Ελλάδα είχε αποχωρήσει από την Ευρωζώνη και παύσει τις πληρωμές για τα δάνεια από τις αρχές του 2011 θα μπορούσαμε ήδη, μετά τους πρώτους δύσκολους μήνες, σήμερα να βρισκόμαστε σε πορεία ανάκαμψης, αντί να εγκαρδιώσουμε και να εμπνεύσουμε το λαό μας να την επιβάλει τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει απεγνωσμένα επιχειρήματα γιατί το ευρώ είναι ανίκητο.
Κανένα εκλογικό επιτελείο δεν μπορεί να αλλάξει τον ρου του ποταμού. Οι μαζικές αντιαμερικανικές κινητοποιήσεις των ισλαμιστών, ακόμα και σε χώρες φίλιες των ΗΠΑ όπως η σημερινή Λιβύη, η δολοφονία μετά δεκαετίες Αμερικανού πρεσβευτή δεν υπήρχε σε κανέναν εκλογικό σχεδιασμό του Ομπάμα ούτε ήταν επιθυμητή. Και όμως έγινε. Μέχρι και αναστολή των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν επέφερε αυτή η αναταραχή. Ποιος το πρόβλεπε;
«To αόρατο «λόμπι της δραχμής». Ένα λόμπι που πεισματικά αρνείται να κατονομάσει [ο Σαμαράς]. Τη στιγμή που συμμαχεί με το μόνο πραγματικό και ορατό λόμπι, το «λόμπι της χρεοκοπίας» αυτού του τόπου, που έδωσε γη και ύδωρ τον Ιούνη για να τον κάνει πρωθυπουργό».
Ούτε οι τραπεζίτες, ούτε οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, ούτε οι μεγαλοεργοδότες, όπως αναφέρει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν αυτό το λόμπι. Ακούμε κάθε μέρα τον ΑΝΤ1, το ΜΕGA, τον SKY, τον ALFA και ξέρουμε πολύ καλά με τι πάθος υποστηρίζουν την παραμονή μας στο ευρώ. Και ο Λάτσης, ο Κωστόπουλος, ο Σάλλας που βάζουν τα δάνεια του δημοσίου στα θησαυροφυλάκια των κλονισμένων τραπεζών.
Εκ των πραγμάτων υπάρχει μια σκληρή σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στο μεγαλοαστικό κατεστημένο και τον κόσμο της εργασίας. Το κατεστημένο έχει ανάγκη την παραμονή μας στην Ευρωζώνη και επωφελείται από τα μνημονιακά μέτρα συντριβής του επιπέδου αμοιβών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Και όχι μόνο από τα μνημονιακά μέτρα: από όλη την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση την τελευταία εικοσαετία. Ο εργαζόμενος λαός θα έχει όφελος από την απελευθέρωση από τις επιταγές της Ευρωζώνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ο ίδιος δεν ανταποκρίνεται στο ριζοσπαστικό αίτημα της αθέτησης πληρωμών και της αποχώρησης από το ευρώ, το αποδίδει ως μομφή στο κατεστημένο.
Αν υπάρχει ένα «λόμπι χρεοκοπίας», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό στα μάτια του κόσμου αποτελείται από πολιτικές δυνάμεις, πολιτικά πρόσωπα, διανοούμενους από τον χώρο της αριστεράς. Το ΚΚΕ. Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Τους καθηγητές Λαπαβίτσα, Μαρκέτο και τόσους άλλους. Αυτοί μιλούν για παύση πληρωμών στους δανειστές και αποδέσμευση από το ευρώ/Ε.Ε., μέσα σε ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο ανατροπών, όπως ο σχεδιασμός, ο εργατικός έλεγχος, η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης.
Είναι λυπηρό που ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει στην εκστρατεία του συστήματος να απαξιωθούν οι ανατρεπτικοί στόχοι της παύσης πληρωμών και της αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη, του άλλου δρόμου ανάπτυξης υπέρ του λαού, μέσα από τον περιφρονητικό και εκφοβιστικό όρο «χρεοκοπία».
«Με την πρόταση νόμου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την επαναφορά του κατώτατου μισθού, της μετενέργειας και του επιδόματος ανεργίας, στα επίπεδά τους πριν από το δεύτερο Μνημόνιο».
Και το πρώτο Μνημόνιο; Αυτό το καταπίνουμε;
Μπροστά στην άθλια κατάσταση που έχει φέρει την Ελλάδα η πολιτική της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπάρχουν δύο δρόμοι.
Ο ένας είναι κάποιων «διορθώσεων», για να μη ματώνει και η καρδιά της Μέρκελ με την κατάντια του ελληνικού λαού. Τέτοια ήταν το PSI με το κούρεμα των παλιών χρεών. Τέτοια είναι η επιμήκυνση της εφαρμογής των δημοσιονομικών απαιτήσεων της τρόικα, που πολύ πιθανά να το κραδαίνει ως μεγάλη επιτυχία σε λίγο καιρό ο Σαμαράς. Τέτοια είναι το «επαναφέρουμε τις ρυθμίσεις σε κάποια θέματα πριν το δεύτερο μνημόνιο, αλλά κρατάμε το πρώτο Μνημόνιο και τα υπόλοιπα του δεύτερου» κατά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή οι παρεμβάσεις αυτές μένουν μέσα στο δεδομένο πλαίσιο εξαρτήσεων και κυριαρχίας είναι ανίκανες όχι μόνο να βελτιώσουν την κατάσταση, αλλά και να αποτρέψουν μια ραγδαία επιδείνωσή της. Αυτό έγινε σαφές με το PSI, παρά το γεγονός ότι ίσως αποτελεί τη μεγαλύτερη ποσοτικά διαγραφή χρέους ποτέ στον κόσμο.
Ο άλλος, σε πλήρη σύγκρουση με τον πρώτο, είναι να αρνηθείς και τα δύο πλαίσια. Και αυτό που έχει δημιουργηθεί σήμερα με την επέμβαση της τρόικα. Κι αυτό που υπήρχε πριν, με τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οδήγησε την Ελλάδα σε αυτή την κρίση. Με αυτόν, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Μόνο πορεία μπροστά. Η καθημερινή, ακόμα και μικρή βελτίωση στη ζωή του εργαζόμενου, θα στηρίζεται στις μεγάλες τομές: την απαλλαγή από το βάρος του χρέους, τον δημοκρατικό σχεδιασμό, τη ρευστότητα του εθνικού νομίσματος, την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, τη χάραξη μιας πολιτικής υπέρ των συμφερόντων της εργαζόμενης πλειοψηφίας κοκ .
Αλλιώς θα φτάνεις σε αυτό τον εξευτελισμό: να κραυγάζεις δημοσίως, αλλά στην πράξη να αποδέχεσαι μνημόνια και να επιχειρείς απλώς να γυρίσεις το ρολόι μερικά δευτερόλεπτα πίσω.
«Αλλά, η πιο κυνική και ταυτόχρονα οδυνηρή πλευρά του Μνημονίου είναι η διάρρηξη του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου».
Ποιος έφερε στο χώρο της αριστεράς αυτό το ιδεολογικό φρούτο: «μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο»; Ο Μητρόπουλος, ο Κοτσακάς, η Γιαννακά, ποιος;
Κοινωνικό συμβόλαιο; Ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και την κυρίαρχη αστική τάξη, ανάμεσα στην αριστερά και το πολιτικό κατεστημένο; Μεταπολεμικό μάλιστα;
Ποιος υπέγραψε εκ μέρους του κόσμου της εργασίας αυτό το κείμενο;
Ο Μπελογιάννης;
Ο Μπάτσης;
Ο Λαμπράκης;
Ο Τσαρουχάς;
Ο Μανδηλαράς;
Ο Παναγούλης;
Οι νεκροί του Πολυτεχνείου;
Ο Κουμής και η Κανελλοπούλου;
Ο Τεμπονέρας;
Ο Γρηγορόπουλος;
Κάποιος από τους χιλιάδες που έχασαν τη ζωή τους μεταπολεμικά σε εργατικά ατυχήματα; Όσοι περιθωριοποιήθηκαν ή τους πέταξαν κάποια ψίχουλα από το πάρτι που έκαναν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι εργολάβοι; Όσοι ζουν εδώ και τριάντα χρόνια σε συνεχή λιτότητα και εξαπατήθηκαν με το “σκληρό νόμισμα” και το πλαστικό χρήμα;
Είναι τραγικό. Για να συμβιβαστείς στο παρόν και το μέλλον είσαι υποχρεωμένος να παρουσιάσεις και το παρελθόν συμβιβασμένο.
Αυτό γίνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη συνδρομή του ΕΚΜ και του ανδρεϊκού «συμβολαίου με τον λαό».
Κάθε βήμα μπροστά, από την κυβέρνηση Παπάγου, μετά τον εμφύλιο, μέχρι την κυβέρνηση Καραμανλή, την τελευταία πριν το μνημόνιο, είναι ποτισμένη με εργατικό αίμα και δάκρυ σε μια αδυσώπητη ταξική σύγκρουση.
Αυτοί που τα έδωσαν όλα μας εμπνέουν και μας επιτάσσουν. Σε δραματικές συνθήκες ταξικής πάλης. Αδυσώπητης πάλι – μέχρι τη νίκη.
No comments:
Post a Comment