Πρό των ευθυνών μας

Δύο δρόμοι: της ευθύνης και της αναισθησίας. Ο δύσκολος και ο εύκολος. Οι ίδιοι δρόμοι για τον καθένα παντού και πάντα για το καθετί. Δυό δρόμοι, εξίσου για το σύνολο και το άτομο. Μιά απόφαση για την επιλογή.

Το έθνος μας πήρε τον εύκολο δρόμο, μια συνιστώσα για όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά, ακόμα και όσους  τραβούσαμε στον βίο μας το σκοινί στην αντίθετη κατεύθυνση. Φανερά δεν το τραβήξαμε ούτε γερά ούτε αρκετά. Ήτανε περισσότεροι οι απέναντι, δεν μπορέσαμε να τους πάρουμε με την μεριά μας, ούτε αυτό πράξαμε καλά.

Η κατηφόρα έφτασε στο τέρμα της. Αλλη κατηφόρα δεν φαίνεται να υπάρχει για να μεταθέσει τις ευθύνες μας,  μόνο γκρεμός και η ανηφόρα που δεν πήραμε ποτέ. Μια ανηφόρα πολύ μακρύτερη απο αυτήν που ποτέ δεν τραβήξαμε γιατί πέσαμε πολύ χαμηλά. Τώρα ή θα ανεβούμε ή θα γκρεμιστούμε.

Συνηθισμένοι στην ραστώνη και την κραιπάλη μάθαμε στην εθελοτυφλία και τον ατομισμό, η καταστροφή δεν θα μας βρεί, τουλάχιστον όχι εμάς. Αυτή η φρούδα ελπίδα  που χάνεται μόνο στον επιθανάτιο ρόγχο θα κοιμίζει όλους τους δειλούς αυτού του κόσμου σαν αναγκαίο ναρκωτικό, να απαλύνει την αγωνία του μοιραίου. Όποιος δεν το βλέπει ακόμα  θα το δεί πολύ σύντομα.

Πού πάμε; Ρωτάνε κάποιοι ζητιανεύοντας ελπίδες. Κάτω απαντάμε, κάτω. Στο χρέος, στην φτώχεια, την κατάθλιψη, την υποτέλεια, την υποδούλωση την εθνική και φυλετική απομείωση. Φτωχότεροι, δουλικότεροι, ντροπιασμένοι, λιγότεροι.

Πόσο γρήγορα θα πιάσουμε πάτο; ρωτάνε κάποιοι προσδοκώντας να αναπηδήσουμε μετά. Σύντομα απαντάμε σύντομα. Όταν πιάσουμε πιάτο θα το καταλάβουμε απο τον ήχο των σπασμένων οστών μας. Κανείς με τσακισμένα κόκαλλα δεν αναπήδησε ποτέ, αυτός ο γκρεμός θα είναι και το τέλος μας.

Μην περιμένετε τον πάτο για να αλλάξετε, τότε θα είναι αργά δεν θαστε ζωντανοί για να κάνετε κάτι. Κάποιοι διατηρούν την πεποίθηση πώς αφού έχουμε περάσει χειρότερα μπορούμε να ξαναγεννηθούμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυτής της πλάνης.

Το έθνος μας είναι υπόδουλο καθόλη την διάρκεια της εποχής του Ιχθύος με διαφορετικές διακυμάνσεις στο είδος και το βάρος του ζυγού. Η εθνεγερσία μας δύο αιώνες πρίν δεν αποτίναξε τον ιουδαϊκό πνευματικό ζυγό του χριστιανισμού που επέβαλλαν οι ρωμαίοι, τον οικονομικό χαλινό των δεσμών που αναλάβαμε απο τους φράγκους της Δύσης, και τις  συνήθειες της Ανατολής που κληρονομήσαμε απο τους αγαρηνούς. Δυό αιώνες δεν ήταν αρκετοί να ελληνοποιηθούμε αφού δεν βιώσαμε ποτέ την Κάθαρση. Ωραιοποιήσαμε την δισχιλιετή υποδούλωσή μας, κατασκευάσαμε την ιστορία μας για να την αντέξουμε. Δεν αντέξαμε να δούμε την κατάντια μας και την θλιβερή μας εικόνα, δεν αντέξαμε σαν λαός να πονέσουμε. Δύο αιώνες αγώνων και εθνικών συμφορών ο απολογισμός μας.

Προτιμήσαμε να πλανηθούμε, να ωραιοποιήσουμε τους εαυτούς μας και να τυλιχτούμε βιαστικά με τον μανδύα της ωραίας εικόνας των ελεύθερων προγόνων. Βιαστικά, πρόχειρα υποδηθήκαμε τους έλληνες, σε αγύμναστα κορμιά φορέσαμε βαριές πανοπλίες, σε χριστιανοθρεμμένα μυαλά ανακατέψαμε την φιλοσοφία, σε πεινασμένες ψυχές παραδώσαμε πολιτισμό. Κακέπτυπα του υψηλού προτύπου του �Ελληνα, βιάσαμε έννοιες, τσουβαλιάσαμε ιδέες, εισάγαμε αλλότριους τρόπους ζωής, κοροϊδέψαμε τους πάντες, λοιδωρήσαμε τους ισχυρούς, προσβάλαμε χωρίς να επανορθώσουμε. Τώρα θα πληρώσουμε όλοι μαζί, με αυτούς που συμμετείχανε, με αυτούς που απείχανε και εμείς που εναντιωθήκαμε. Αυτοί που τα φάγανε με εμάς που δεν τα φάγαμε. Όλοι, γιατι όλοι είχαμε πάντα την συλλογική ευθύνη. Αυτή είναι η συνέπεια των επιλογών που γίνονται στην βάση των δυνατοτήτων όλων και του καθενός, η Ειμαρμένη, το πεπρωμένο μας.

Σε λίγο χρόνο μόλις προετοιμαστεί το έδαφος θα στηθεί η νέα λαϊκή παγίδα των εκλογών αφού οι κρατούντες  διασφαλίσουν τα λάφυρα τόσων χρόνων κοπιωδών ραδιουργιών και απάτης, θα προετοιμάσουν την διάδοχη κατάσταση της διαφυγής και ατιμώρησίας τους με την συμμετοχή μας σε άλλη μια φιέστα εθνικής παραπλάνησης. Με την  συμμετοχή της δουλικής μειοψηφίας και της αποχή της παραιτημένης πλειοψηφίας, οι κρατούντες θα λάβουν την λαϊκή παραχώρηση της πολιτικής εξουσίας που ονομάζουν ευφημιστικά λαϊκή εντολή, για να αυτοαπαλλαγούν των ευθυνών τους, να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία και να προχωρήσουν στο τελικό στάδιο της ρίψης του Έθνους στον γκρεμό.

Ο λαός μας τον γκρεμό θα τον αναγνωρίσει ώς εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πρώτων υλών της χώρας, απώλεια εδαφών μετά απο στημένη στρατιωτική ήττα απο τις εχθρικές όμορες χώρες, ξεπούλημα ατομικών περιουσιών, φτώχεια και μείωση του πληθυσμού απο υπογεννητικότητα, αυτοκτονίες, ασθένειες, βιασμούς, ληστείες και δολοφονίες απο τα στίφη των αλλοφύλων εισβολέων με την προνομιακή μεταχείριση. Τίποτε διαφορετικό της παρούσης κατάστασης αλλά μεγαλύτερης έντασης.

Όμως ο βαθμός της εξαθλίωσης του λαού δεν ορίζεται απο τις συμφορές του αλλά απο τον βαθμό αποδοχής των συμφορών του. Αυτήν την συνεχή εκπαίδευση του λαού απο τους κρατούντες στην αποδοχή των συμφορών του, την εξασφάλιση της διαρκούς  ανοχής του, την συμμετοχή δηλαδή του λαού στην ίδια του την αυτοκτονία.

Πότε η κακή συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση; Πότε γίνεται αντιληπτός ένας οιοσδήποτε εθισμός; Αργά αλλά σταθερά οι κρατούντες μέσα απο τις κλίκες και τις κάστες τους κομματιάσανε την κοινωνία σε αντίπαλα τμήματα μέσα απο την λογική των κομμάτων. Μια κοινωνία κομμάτια είναι η συμφορά, η κατάντια όμως μετριέται απο τον βαθμό της αποδοχής της ώς τέτοια, απο την εκπαίδευση του λαού να αποδεχτεί την λογική των κομμάτων αντί της πολιτικής συμμετοχής στην εκκλησία του Δήμου και ανάληψης των Αρχών δια κλήρου. Τότε τα κόμματα γίνονται αναγκαία συνθήκη και o εθισμός έχει καταλάβει τον εθνικό οργανισμό.

Όσο ο εθισμένος μπροστά στην βεβαιότητα των θανάσιμων συνεπειών της έξης του, μπορεί να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών του παίρνοντας την ζωή στα χέρια του και να σωθεί, τόσο και ο λαός μας μπροστά στην βεβαιότητα του επικείμενου χαμού του θα μπορέσει να διαγνώσει το αίτιο των συμφορών του που δεν είναι άλλο απο την απώλεια του Νοήματος της ζωής μας άρα και την απώλεια του Μέτρου της.

Απωλέσαμε το Νόημα της ψυχικής ζωής μας που είναι η συνάντηση του Ελληνικού Έθνους με το πεπρωμένο του να ελευθερώσει, να εξανθρωπίσει και να οδηγήσει τα έθνη στην δική τους πνευματική ανέλιξη. Απωλέσαμε έτσι  και το Μέτρο δηλαδή τον τρόπο ζωής με ανθρωπιά, αλληλεγγύη, σεβασμό, προσφορά, ευγένεια, καλλιέργεια, περηφάνεια.

Ζήσαμε άμετρα με στόχο την  ατομική ευζωεία του ενός εις βάρος όλων. Από αυτήν την συμπεριφορά μας, της αρπαγής, θα υποστούμε τώρα την συνέπεια αυτής της παραβίασης  του Φυσικού Νόμου της Ανταλλαγής  που δεν είναι άλλη παρά η βιολογική πια εξαφάνιση της Φυλής  ως δίκαια τιμωρία της ανικανότητος της να εκπληρώσει τον προορισμό της.

Η θα επαναστατήσουμε σαν Λαός να αναλάβουμε τις τύχες μας και επανακτώντας την πολιτική εξουσία να κερδίσουμε την ελευθερία μας ή θα χαθούμε αργά και ατιμωτικά απο προσώπου γής.

Πρό των ευθυνών μας ή του ολέθρου μας.

Δημοκρατία ή Θάνατος. 

  

Δέξιππος Κοινωνικός αγωνιστής της Δημοκρατίας.

http://www.dimokratia.org