Εισαγωγικά
Οργάνωση σημαίνει δομή, συγκρότηση σε σώμα με όργανα που επιτελούν έργο ή “λειτουργίες”.
Σχετικά με τα πολιτικά πράγματα έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τα παραπάνω με όρους κομμάτων. Στην περίπτωσή μας όμως καλούμαστε να επινοήσουμε μια μορφή οργάνωσης που να ανταποκρίνεται τόσο στην πραγματικότητα (και πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι δεν είμαστε κόμμα, ότι έχουμε πολύ διαφορετικές ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές καταβολές, αναφορές και απόψεις και ενδεχομένως ‘ανήκουμε’ –‘ή, καλλίτερα, μετέχουμε- σε διαφορετικές πολιτικές συλλογικότητες, ακόμα και κόμματα) όσο και στην κοινή μας επιθυμία να προτάξουμε την αγάπη μας για την Ελλάδα που, όλοι συμφωνούμε, βρίσκεται υπό διπλή κατοχή και στην απόφασή μας να συστρατευθούμε για την απελευθέρωση και αναγέννησή της[2].
Δεν είναι εύκολο. Εκτός όλων των άλλων δεν βοηθάει η παιδεία μας, το γεγονός ότι είμαστε, εκτός από ‘κακομαθημένοι’, ατομιστές και λογοκρατούμενοι, ακόμη και στις καλλίτερες περιπτώσεις, δύο χαρακτηριστικά βαθιά εγχαραγμένα στο “ελληνικό DNA” και διαρκώς αναπαραγόμενα, όχι μόνο από τις ‘αντικειμενικές’ συνθήκες της ταξικής και καταναλωτικής κοινωνίας στην οποία ζούμε αλλά και από τις πολιτικές ‘κουλτούρες’ τόσο της ευρύτερης αριστεράς όσο και της εθνικιστικής δεξιάς.
Βεβαίως μια τόσο απόλυτη θέση επιδέχεται αντιλόγου και βεβαίως υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις και –σημαντικότερο- υπάρχει η άλλη όψη του νομίσματος σε όλους μας, οι αρετές της ανδρείας, της φιλίας, το φιλότιμο κλπ. Είναι όμως σε υποχώρηση, υπό διωγμόν. Συμφωνούμε νομίζω όλοι ότι η ηθική, η πολιτισμική κρίση προηγήθηκε και συντέλεσε καίρια στην πρωτόγνωρη κοινωνική και οικονομική κρίση που ζούμε στις μέρες μας. Γιατί βεβαίως η τελευταία είναι παγκόσμια αλλά το ότι βιώνεται όπως βιώνεται στη Χώρα μας, το ότι είμαστε ο ‘αδύνατος κρίκος’ του συστήματος, είναι τελικά αποτέλεσμα και δικών μας[3] αμαρτημάτων.
Είναι όμως κατ’ αρχήν αποτέλεσμα του ότι είμαστε εδώ που είμαστε –γεωγραφικά. Ο πρώτος πρέσβης της κραταιάς τότε Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα, ονόματι Lyons, είχε πεί επιγραμματικά ότι μια ανεξάρτητη Ελλάδα είναι “αδιανόητη” και ότι η Ελλάδα “θα είναι είτε Ρώσσικη είτε Βρετανική -και Ρώσσικη δεν μπορεί να είναι”. Η διατύπωση υπογραμμίζει τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας, το γεγονός ότι ο έλεγχός της αποτελούσε –και αποτελεί- αναγκαία προϋπόθεση παγκόσμιας κυριαρχίας λόγω της δεσπόζουσας θέσης της στη συνάντηση των τριών ηπείρων και ειδικότερα στον έλεγχο της ‘καθόδου’ της Ρωσίας και των Βαλκανικών χωρών στη Μεσόγειο και στον κομβικό της ρόλο για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής -κυρίως δια της Κρήτης και της Κύπρου. Η παραδοσιακή γεωπολιτική της αξία αυξήθηκε ακόμα περισσότερο στον 20ο αιώνα λόγω των πετρελαϊκών εμπορικών ροών και της ανάδειξης της Σοβιετικής Ρωσίας σε υπερδύναμη. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Ψυχρός Πόλεμος ξεκίνησε με τον Ελληνικό Εμφύλιο. Απο συστάσεως νεο-Ελληνικού Κράτους και μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο έλεγχος της Ελλάδας ήταν κατ’ αρχήν οικονομικός και εξασφαλίστηκε πρώτα και κύρια μέσω του δανεισμού του Δημοσίου και της σύμφυτης διαφθοράς του δημόσιου βίου. Μετά τον πόλεμο, μέσα από τον Εμφύλιο και το Δόγμα Τρούμαν ο έλεγχος πέρασε από τους Άγγλους στους Αμερικάνους και -εκτός από οικονομική- πήρε μορφή απροκάλυπτα στρατιωτική και πολιτική με αποκορύφωμα τη Δικτατορία. Η ‘Μεταπολίτευση’ επανέφερε το παραδοσιακό καθεστώς ελέγχου της χώρας δια του Δημοσίου Χρέους, ιδιαίτερα μετά την είσοδο της Χώρας στην ΕΟΚ και στη “ζώνη του Ευρώ”.[4] Επιπλέον, η όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, προσέφερε ένα ακόμη μοχλό πίεσης και ελέγχου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων επί της Ελλάδος, αυτόν της εκτίναξης των αμυντικών δαπανών, κυρίως για την αγορά εξοπλισμού από τις τελευταίες, εξέλιξη που συνεισέφερε, εκτός των άλλων, και στην περαιτέρω αύξηση του Δημόσιου Χρέους. Συνοδευτικό φαινόμενο αυτού του (αντι)οικονομικού ‘μοντέλου ανάπτυξης’ υπήρξε η ανεξέλεγκτη εξάπλωση της διαφθοράς του δημόσιου βίου της Χώρας, γεγονός που προέκυψε όχι μόνο από την κάμψη των εγχώριων ηθικών αντιστάσεων που επέφερε ο μεταπολεμικός -και ιδιαίτερα ο “μεταπολιτευτικός”- λαϊκισμός αλλά και από την ‘επίσημη’ (και πάντως εθιμικά κατοχυρωμένη) ‘πολιτική’ των ιμπεριαλιστών να εξασφαλίζουν την διείσδυσή τους στις ξένες αγορές και να διεκδικούν ολοένα μεγαλύτερα μερίδια σ’ αυτές μέσω της δωροδοκίας των πολιτικών. Η περίπτωση της Siemens είναι η πιό προβεβλημένη, παρά τα κουκουλώματα[5]. Αποτέλεσμα των παραπάνω η διαιώνιση της εξάρτησης της Χώρας, η διαφθορά και η υποτέλεια του πολιτικού της συστήματος και ο εκμαυλισμός της κοινωνίας πολύ πρίν οδηγηθούμε, βοηθούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, στην πολιτική και οικονομική κατοχή της “Τρόϊκας” και του “Μνημονίου”.
Εθνική Στρατηγική
Έτσι η Χώρα στερήθηκε εθνικής στρατηγικής μεταπολεμικά, γεγονός που, εκτός από αποτέλεσμα συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών, υπήρξε και αίτιο πολλών δεινών. Από το Κυπριακό και το λεγόμενο “Μακεδονικό” και την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο και στη Θράκη, μέχρι την Οικονομία, το Δημογραφικό, το Μεταναστευτικό, την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια και τη Χωροταξία, οι εκάστοτε Κυβερνήσεις είτε αυτοσχεδιάζουν είτε συμμορφώνονται στις βουλές και τις ‘οδηγίες’ ισχυρών κέντρων, θεσμικών ή εξωθεσμικών, ντόπιων ή ξένων. Αλλά και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, όταν δεν λαϊκίζουν και δημαγωγούν, περιορίζονται σε εκθέσεις ιδεών τις οποίες γνωρίζουν ότι δεν θα κληθούν ποτέ να εφαρμόσουν. Ή ακόμα σιωπούν. Το αποτέλεσμα πάντως είναι ότι το πολιτικό σύστημα, αντί ν’αποτελεί “όργανο” της κοινωνίας για την επίλυση των προβλημάτων της, για τη θέσπιση στόχων και τη χάραξη πορείας για την πραγματοποίησή τους, έχει καταστεί αυτό το ίδιο το μεγαλύτερο πρόβλημά της, αυτό που καθιστά ανεπίλυτα όλα τα υπόλοιπα ή, όπως σήμερα, μέσο -“όργανο”- για την επιβολή πολιτικών που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κοινωνίας ή και τα αντιστρατεύονται ευθέως. Γιατί τα κόμματα του πολιτικού συστήματος όχι μόνο δεν απέτρεψαν τη (συνολική) χρεωκοπία της Χώρας, όχι μόνο δεν έχουν συνολική πρόταση διεξόδου από αυτή αλλά συνεχίζουν να πολιτεύονται –και κατά τούτο είναι ΟΛΑ συνυπεύθυνα, αν και σε διαφορετικό βαθμό βεβαίως το καθένα- σάν να μην έχει καταλυθεί το Σύνταγμα της Χώρας, σαν να μην έχει εξευτελιστεί το Κοινοβούλιο, σαν να μην έχει παραδοθεί η Εθνική Κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή στη διεθνή μαφία του κεφαλαίου -και πρώτα και κύρια του τραπεζικού.
Μετά την αυτονόητη –και συνταγματικά επιβεβλημένη (Άρθρο 120 Παρ.4)- αντίσταση “με κάθε μέσο” στη βίαιη[6] κατάλυση του Συντάγματος, προκύπτει η ανάγκη συνολικής πρότασης Εθνικής Στρατηγικής, χωρίς την οποία θα διαιωνίζεται το παρόν αδιέξοδο, προκαλώντας μόνο εύκολα αντιμετωπίσιμες “αντιδραστικές” εξεγέρσεις τη στιγμή που οι περιστάσεις απαιτούν δραστικές επαναστατικές ενέργειες, δηλαδή ανάληψη πρωτοβουλιών που δεν θα απονομιμοποιούν απλώς το καταρρέον καθεστώς (‘φροντίζει’ μόνο του γι’ αυτό) αλλά θα του καταφέρουν τη χαριστική βολή, συγκροτώντας “παράλληλη εξουσία” που θα εδράζεται στην ηθική και ιδεολογικοπολιτική μας[7] ηγεμονία. Η εκ μέρους μας επεξεργασία και διάδοση συνολικής Εθνικής Στρατηγικής είναι αναγκαία προϋπόθεση για την κατάκτηση της ηγεμονίας αυτής.
Αν ο κυρίως στόχος μας[8] είναι η απελευθέρωση / αναγέννηση της Ελλάδας, η Εθνική Στρατηγική οφείλει να υποδείξει τον τρόπο που αυτός μπορεί να επιτευχθεί, τα μέσα που απαιτούνται γι’ αυτό υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις, αντικειμενικές και υποκειμενικές.
Λαϊκή Κυριαρχία
Είναι προφανές ότι δεν μιλάμε ‘μόνο’ για την ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος. Η ανατροπή του προϋποθέτει διάδοχη κατάσταση. Κατ’ αρχήν γιατί ελλείψει τέτοιας προοπτικής δεν θα ‘κινηθούν’ πλατειές λαϊκές μάζες[9] και αν δεν συμβεί αυτό δεν θα έχουμε παρά μια εξέγερση (στην ‘καλλίτερη’ περίπτωση) που ‘εύκολα’ σχετικά καταστέλλεται. Μιλάμε λοιπόν για νέα εξουσία ή “αλλαγή καθεστώτος”, κατά την προσφιλή στους νεοταξίτες έκφραση. Όσο παραμένει στην εξουσία η πολιτική τάξη και το πολιτικό προσωπικό που οδήγησε τη Χώρα στην ηθική και υλική χρεωκοπία, την οικονομική και πολιτική κατοχή και την κοινωνική και πολιτιστική καταστροφή δεν μπορεί να υπάρξει Εθνική Στρατηγική παρά μόνο ως ασκήσεις επί χάρτου. Δεν μας ενδιαφέρουν. Μας ενδιαφέρει να υπάρξει Εθνική Στρατηγική ως πράξη διεξόδου της Χώρας από την υπαρξιακή κρίση που αντιμετωπίζει, ως μέσο αντιμετώπισης των κινδύνων που μας απειλούν και ως μέσο για την επίτευξη του στόχου της αναγέννησης της πατρίδας μας. Και αυτό προϋποθέτει τον ξεσηκωμό του Λαού όχι μονάχα για ν’αποτινάξει το ζυγό (που εκτός από ‘εξωτερικός’ είναι και ‘εσωτερικός’ και μπορούμε να του δώσουμε πολλά ονόματα όπως άγνοια, φόβο, κατάθλιψη κλπ) αλλά και για να διεκδικήσει την Ελευθερία του, δηλαδή να επανιδρύσει[10] τη Δημοκρατία όχι απλά
συντάσσοντας ένα νέο Σύνταγμα αλλά διεκδικώντας στην πράξη τη Λαϊκή Κυριαρχία[11], δηλαδή την αυτοθέσμιση, πράγμα που προϋποθέτει για τον καθένα την ιδιότητα του πολίτη, ιδιότητα που δεν απονέμεται αλλά μόνο κατακτάται….
(Εθνικό Λαϊκό Δημοκρατικό) Μέτωπο
Είναι εξ’ ίσου προφανές ότι τα παραπάνω προϋποθέτουν τη δημιουργία ισχυρότατου πολιτικού και κοινωνικού Μετώπου ικανού να συνεγείρει τον Ελληνικό Λαό και να τον οδηγήσει ώστε να δώσει αυτός τη χαριστική βολή στο σαθρό και παραπαίον κατοχικό καθεστώς. Δεδομένου ότι το καθεστώς αυτό δεν είναι μόνο εσωτερική μας υπόθεση αλλά ενδιαφέρει σε υπέρτατο βαθμό τα πολιτικά και οικονομικά κέντρα ισχύος κατ’ αρχήν της Δύσης, εφ’ όσον τυχόν απελευθέρωση της Ελλάδας θα είχε καταλυτικές επιδράσεις όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στη Μέση Ανατολή και ακόμη παραπέρα, είναι αναμενόμενο να συναντήσουμε αντιστάσεις του παγκόσμιου συστήματος ανάλογες με τα συμφέροντα που θα πληγούν. Οι αντιστάσεις αυτές δεν θα εκδηλωθούν μόνο όταν συγκροτηθεί το Μέτωπο αλλά υφίστανται ήδη εν πλήρη ισχύ αλλά δεν γίνονται εν πολλοίς αντιληπτές ως τέτοιες διότι έχουν τη μορφή της αδράνειας του συστήματος που εκδηλώνεται μόνο έμμεσα στις δυσκολίες και στα προβλήματα συγκρότησης του Μετώπου. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τη διάβρωση των δυνάμεών μας απο κάθε λογής πεμπτοφαλαγγίτες, από τη συντριπτική υπεροχή των συστημικών μέσων επικοινωνίας και από το γεγονός ότι ο αντίπαλος, όσο ηθικά, πολιτικά και οικονομικά χρεωκοπημένος και αν είναι, διαθέτει παρά ταύτα το Κράτος[12], με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή εκτός από τα επιμέρους υλικοτεχνικά πλεονεκτήματα και -το σημαντικότερο ίσως- την πρωτοβουλία των κινήσεων. Απέναντι λοιπόν σ’ αυτόν τον (οργανωμένο) αντίπαλο οφείλουμε και εμείς να οργανωθούμε ανάλογα.
Η Πρωτοβουλία μας / Ο Αγώνας μας
Δεν είμαστε σε θέση να υποδείξουμε μορφές οργάνωσης του Μετώπου. Αυτό είναι υπόθεση δική του, όταν και εφ’ όσον αυτό δημιουργηθεί. Για την ώρα έχουμε πολλά αυταποκαλούμενα ‘μέτωπα’, το καθένα με ‘μέτωπα’ απέναντι στα υπόλοιπα…. Δεν φιλοδοξούμε να προσθέσουμε άλλο ένα σ’ αυτό το μωσαϊκό που έχει πλέον λάβει κωμικοτραγικές διαστάσεις, δεδομένων των περιστάσεων. Δεν έχουμε πλέον το παραμικρό ελαφρυντικό για να συμπεριφερόμαστε με αυτάρεσκη και αλαζονική ανευθυνότητα στο όνομα οποιασδήποτε πεποίθησης, ακόμα και γνώσης, διεκδικώντας ή -ακόμα χειρότερα- απαιτώντας (με τον τρόπο μας, ακόμα και όταν δεν το κάνουμε ρητά) ηγεμονίες και πρωτοκαθεδρίες. Θεμιτή, επιβεβλημένη θα έλεγα, η πάλη των ιδεών, αλλά ολέθρια και εξοβελιστέα η σύγκρουση εγωϊσμών και ‘μηχανισμών’. Έφτασε η ώρα να ενηλικιωθούμε πολιτικά, η ώρα της αυτοσυνειδησίας. Εκτός από το ‘αντικείμενο’ (το ‘σύστημα’) να στρέψουμε την κριτική μας στο ‘ύποκείμενο’, στους εαυτούς μας. Είναι αφελές και οξύμωρο να νομίζουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο παραμένοντας οι ίδιοι, προφανώς αυτο-
εξαιρούμενοι! Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, που αποτελούν μέρος του συστήματος και μάλιστα αυτό που οφείλουμε να γνωρίζουμε καλλίτερα και επί του οποίου έχουμε τη μεγαλύτερη ‘δικαιοδοσία’ και –δυνάμει- επιρροή, ας ξεχάσουμε τα παραπέρα! Ματαιοπονούμε! Προτείνω τη θέση ότι η γέννηση και ανάπτυξη κάθε συλλογικού υποκειμένου, από τον ‘γάμο’ δύο ανθρώπων μέχρι τη δημιουργία έθνους, περνάει μέσα από την δυναμική -ή ‘διαλεκτική’- κατάλυση των συνιστώντων ατομικών υποκειμένων, ‘κατάλυση’ που δεν αναιρεί απλώς αλλά επαναθέτει και επανασυγκροτεί, διευρύνοντας και εμβαθύνοντας….
Με αυτό το (ελεύθερο) πνεύμα διακονίας, της Αλήθειας πρώτα απ’ όλα, του Έρωτα και της Αγάπης μετά, ας ξεκινήσουμε, δίνοντας όρκο πίστης και τιμής στη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία και έχουμε ήδη κερδίσει το μισό ‘παιχνίδι’. Γιατί πεδίο μάχης δεν είναι μόνο η ύλη. Αυτό είναι το ‘γήπεδο’ του αντιπάλου, γήπεδο στο οποίο θα είμαστε πάντα υποχρεωμένοι να παίζουμε άμυνα. Όσο αυτο- περιχαρακωνόμαστε σ’αυτό είμαστε χαμένοι από χέρι. Μόνο όταν ξανοιχτούμε στην επίθεση στη σφαίρα του πνεύματος, μόνο όταν διεκδικήσουμε και κατακτήσουμε την ηθική ηγεμονία μπορούμε να διεκδικήσουμε με αξιώσεις και την πολιτική. Δεν προτρέπω βέβαια σε αναχωρητισμό, ούτε σε εσωστρέφεια της Πρωτοβουλίας μας. Αντιθέτως. Το πεδίο δράσης είναι οι εθνικοί και κοινωνικοί αγώνες. Ο τρόπος δράσης όμως πρέπει ν’ αλλάξει ριζικά. Να εφαρμόσουμε τις παραπάνω αρχές στις μεταξύ μας σχέσεις, επιδιώκοντας ανυποχώρητα να πρυτανεύσουν και σε μεγαλύτερη κλίμακα, σ’ αυτή του Μετώπου και σ’ εκείνη της Ελλάδας που θέλουμε.
Όσο για τις αρχές οργάνωσης της Πρωτοβουλίας μας προτείνω τις εξής:
1) Συμμετέχουμε όλοι ισότιμα, είτε ανήκουμε σε συλλογικότητες είτε όχι
2) Ισότιμα σημαίνει πρώτα απ’ όλα ισηγορία
3) Ισότιμα σημαίνει επίσης ότι συμμετέχουμε ως άτομα και όχι ως εκπρόσωποι
4) Σκοπός της Πρωτοβουλίας μας είναι η δημιουργία Μετώπου για τη σωτηρία του Λαού και την απελευθέρωση της Χώρας
5) Μέσο για την επίτευξη του σκοπού μας είναι η κοινή δράση με άτομα και συλλογικότητες που δεν μετέχουν στην Πρωτοβουλία μας
6) Συνερχόμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα
7) Τηρούμε απουσιολόγιο
8) Δημιουργούμε ταμείο
9) Αφιερώνουμε τις τακτικές συνεδριάσεις μας αποκλειστικά στις κοινές δράσεις
10) Προβλέπονται έκτακτες συνεδριάσεις για σημαντικά θέματα
11) Ορίζουμε κριτήριο απαρτίας
12) Αποφασίζουμε κατ’ απλή πλειοψηφία αφού εξαντλήσουμε τις δυνατότητες συναίνεσης
13) Εκλέγουμε (δια ψήφου ή/και κλήρου) Κεντρικό Συντονιστικό και Γραμματεία
14) Εκλέγουμε (δια ψήφου ή/και κλήρου) Συντονιστικά Δράσεων
15) Εκλέγουμε (δια ψήφου ή/και κλήρου) Επιτροπές Επεξεργασίας Ειδικών Θεμάτων
16) Όλα τα όργανα είναι ανακλητά δι’ απλής πλειοψηφίας
17) Καταρτίζουμε Καταστατικό το οποίο εγκρίνουμε ή τροποποιούμε με αυξημένη πλειοψηφία
(Κυβερνητικό) Πρόγραμμα
Προφανώς και δεν είμαστε σε θέση να διατυπώσουμε Κυβερνητικό Πρόγραμμα. Οφείλουμε όμως να συμφωνήσουμε άμεσα σε ένα αδρό προσωρινό προγραμματικό πλαίσιο το οποίο μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο επεξεργασίας σχετικής επιτροπής.
Προτείνω ενδεικτικά τους εξής άξονες:
1) Σύσταση Έκτακτου (ή Διαρκούς) Ειδικού Δικαστηρίου για την απαγγελία κατηγοριών και προσαγωγή σε δίκη και παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων για όλα τα σκάνδαλα.[13]
2) Στάση πληρωμών και σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημοσίου Χρέους.
3) Ακύρωση της Δανειακής Σύμβασης, του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου.
4) Εθνικοποίηση στρατηγικών ΔΕΚΟ και τραπεζών.
5) Διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών οφειλών.
6) Ριζική μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης.
7) Ριζική φορολογική μεταρρύθμιση.
8) Ριζική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού.
9) Εκπόνηση Εθνικής Αναπτυξιακής Πολιτικής.
10) Ανακήρυξη ΑΟΖ.
11) Μερική επιστράτευση.
12) Δημιουργία πολιτοφυλακής.
13) Ριζική λύση του μεταναστευτικού. Εθνική Μεταναστευτική Πολιτική.
14) Συνολική επαναδιαπραγμάτευση της θέσης μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ.
15) Συνολική επαναδιαπραγμάτευση της θέσης μας στο ΝΑΤΟ.
16) Συνολική επανεξέταση του καθεστώτος των αμερικανικών βάσεων.
17) Σύγκλιση Εθνοσυνέλευσης για τη σύνταξη σχεδίου Συντάγματος και υποβολή του προς έγκριση στον Ελληνικό Λαό με βασικά άρθρα:
· Τη μορφή του πολιτεύματος (εθνικό ή ομοσπονδιακό κράτος, εξουσίες Προέδρου της Δημοκρατίας, άμεση εκλογή του κλπ)
· Αρχές άμεσης δημοκρατίας όπως νομοθετικές ή δημοψηφισματικές πρωτοβουλίες πολιτών, ανακλητότητα εκροσώπων και αξιωματούχων κλπ
· Τη διάκριση των τριών λειτουργιών, Νομοθετικής, Εκτελεστικής και Δικαστικής
· Την κατάργηση της ασυλίας του πολιτικού προσωπικού
· Την απλή αναλογική
· Την εγκυρότητα της λευκής ψήφου και την αντίστροφη συνάρτηση του αριθμού των βουλευτών με το ποσοστό των λευκών
·
18) Συνταγματικές πρόνοιες για εθνικά συστήματα υγείας, παιδείας, έρευνας και κοινωνικής ασφάλισης με ανάλογη χρηματοδότηση
Για τη Δημοκρατία
Ανεξάρτητα του πώς μπορούν να επιτευχθούν, τα παραπάνω δεν συνιστούν τίποτα λιγότερο από πολιτική επανάσταση.[14] Το ερώτημα όμως είναι ακριβώς το πώς μπορούμε να τα πετύχουμε! Δεν διακατεχόμαστε από ‘λεγκαλιστικές’ αυταπάτες. Βεβαίως πιστεύουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει δίχως την ανά(σ)ταση του λαϊκού κινήματος, την ανάκτηση της λαϊκής πρωτοβουλίας και την ανάπτυξη της λαϊκής αλληλεγγύης. Όμως αναγνωρίζουμε ότι ανά πάσα στιγμή το ‘σύστημα’ μπορεί να προσφύγει (ως έσχατη λύση) στην προκήρυξη εκλογών. Γι’ αυτό το Μέτωπο στο οποίο αποβλέπουμε πρέπει να είναι σε θέση να δώση και αυτή τη μάχη. Πιθανότερη όμως είναι η προκήρυξη δημοψηφίσματος με ‘πονηρά’ διατυπωμένο ερώτημα και όργιο τρομοκρατικής και παράλληλα απατηλά υποσχετικής προπαγάνδας, όπως πχ. αναφορικά με την παραμονή ή όχι της χώρας στην ΕΕ. Εν όψει του ενδεχομένου να τολμήσουν οι κυβερνώντες (δεν μπορούμε εννοείται να μιλάμε πιά για ‘Ελληνική Κυβέρνηση’) να αναλάβουν παρόμοια πρωτοβουλία, προτείνω την άμεση (προληπτική) σύγκλιση πανελλαδικής συνδιάσκεψης όλων των πρωτοβουλιών και συλλογικοτήτων που πρωτοστάτησαν στη μάχη του ‘πρώτου γύρου’ στους δρόμους και στις πλατείες της Χώρας και να καταλήξουμε σε μια κοινή διακήρυξη που θα αποτελεί το κάλεσμα για ενωτική δράση για την μετατροπή του δημοψηφίσματος σε συνολική καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής, της νέας χούντας και της νέας κατοχής.
Μια τέτοια πρωτοβουλία τακτικής εκ μέρους μας σχεδόν σίγουρα θα απέκλειε κάθε σκέψη διεξαγωγής δημοψηφίσματος υπό τις παρούσες συνθήκες και θα μας έδινε τον απαιτούμενο χρόνο να προχωρήσουμε στη δημιουργία Μετώπου ώστε να επιβάλλουμε εμείς τις εκλογές όταν θα είμαστε έτοιμοι.
Στο μεταξύ προτείνω να καταφέρουμε τη χαριστική βολή στην κατοχική κυβέρνηση (αν όχι στο καθεστώς της υποτέλειας και της διαφθοράς) προχωρώντας άμεσα στη διοργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, το ακριβές περιεχόμενο της οποίας οφείλει να μας απασχολήσει και να αποτελέσει την συνισταμένη όλων των κοινών δράσεών μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΟΣ
29/8/2011
[1] Με τη διπλή έννοια της απεύθυνσης στην υπό σύσταση “οργάνωση” που επιδιώκουμε και αυτήν της προτροπής να οργανωθούμε.
[2] Δεν αναφερόμαστε μόνο στην ‘ιδέα’ της Ελλάδας, ούτε μόνο στο Ελληνικό Έθνος και στον Ελληνικό Λαό, αλλά και στην Ελληνική Γή, στις Ελληνικές Θάλασσες και τους Ελληνικούς Αιθέρες. Υπέρ βωμών και εστιών ο αγώνας μας.
[3] Το ‘εμείς’ εδώ αναφέρεται τόσο στον Ελληνικό Λαό συνολικά όσο και στον καθένα μας ατομικά, δίχως ασφαλώς να ισοπεδώνουμε εξισώνοντας τις ευθύνες κυβερνώντων και κυβερνωμένων.
[4] Εκτός από την εκτίναξη του Δημόσιου Χρέους, η ένταξη της Χώρας στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ, χωρίς τις αναγκαίες θεσμικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προσαρμογές, επιδείνωσε την εξάρτηση της πραγματικής οικονομίας μέσω της αποβιομηχάνισης και της εκτίναξης των εμπορικών ελειμμάτων και αυτών του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
[5] Η ομηρία του πολιτικού συστήματος, ιδίως των λεγόμενων ‘κομμάτων εξουσίας’, που προέκυψε από τις μίζες και τα λαδώματα της Siemens, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, με την πλήρη ‘κάλυψη’ των ΗΠΑ, στα πλαίσια της ανασυγκρότησης της Δυτικής Γερμανίας υπό τις συνθήκες ‘ανωτέρας βίας’ του Ψυχρού Πολέμου, υπήρξε κατά τη γνώμη μου η βασική αιτία της ‘υποκειμενικής αδυναμίας’ (δηλαδή της ‘απροθυμίας’) όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων να διεκδικήσουν τις γερμανικές πολεμικές οφειλές προς την Ελλάδα. Γιατί αν είχαμε να κάνουμε μόνο με πολιτικές αποφάσεις υπαγορευμένες από κάποια ‘raison d’etat’, αυτές θα αφορούσαν ίσως τις πολεμικές επανορθώσεις για τις καταστροφές των οικονομικών μας υποδομών αλλά όχι το περιβόητο ‘κατοχικό δάνειο’ και πάντως σίγουρα όχι τους κλεμμένους αρχαιολογικούς θησαυρούς….
[6] Αναφέρομαι πρώτιστα στην οικονομική, την ψυχολογική και την πολιτική βία και δευτερευόντως σ’ αυτή που εκπορεύεται από τα μέσα καταστολής.
[7] Το ‘εμείς’ εδώ αναφέρεται στον Ελληνικό Λαό (ανα)συγκροτούμενο σε επαναστατικό υποκείμενο.
[9] Κακά τα ψέμματα, όσο και αν ο όρος έχει δυσφημιστεί από την κατάχρησή του από την ιστορική Αριστερά, στον τόπο μας και αλλού, παραμένει αναπόφευκτος -δηλαδή ανυπέρβλητος- για τη θεωρία της επανάστασης (χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη) καθ’ ότι χωρίς αυτόν [αναγκαίος, όχι ικανός όρος] είναι αδιανόητη οποιαδήποτε θεώρηση της κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής.
[10] Σε επίπεδο εθνικού ή ομοσπονδιακού κράτους αυτό που κάποτε υπήρξε στις κοινότητες και τις πόλεις….
[11] Η πρώτη πράξη προς αυτή την κατεύθυνση είναι η αποκατάσταση της έννοιας δια της σωστής χρησιμοποίησης της λέξης, που τόσο έχει κακοπάθει στα χέρια –και στα πόδια!- των λαϊκιστών.
[12] Δεν αναφέρομαι βέβαια μόνο στο (υποτελές) εθνικό κράτος αλλά στο κυρίαρχο αφανές “κράτος” των ‘αγορών’ (δηλαδή του μονοπωλιακού διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου) και των διεθνών οργανισμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ κλπ)
[13] Με πρώτο βέβαια το πολιτικό σκάνδαλο της “αμετάκλητης και άνευ όρων” απεμπόλυσης της εθνικής κυριαρχίας με την υπογραφή της Δανειακής Σύμβασης, πράξη που ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία για την οποία προβλέπεται η εσχάτη των ποινών. Αν και κατανοώ απόλυτα τον θυμό όσων υποστηρίζουν την επαναφορά της θανατικής ποινής διαφωνώ ριζικά με παρόμοιες ‘ιουδαιο-μουσουλμανικές’ απόψεις.
[14] Για ιστορικούς λόγους που αφορούν πρωτίστως στην μεταπολεμική περίοδο δεν γεννάται στην παρούσα φάση (το πόσο θα διαρκέσει είναι βέβαια σχετικό) θέμα κοινωνικής (δηλαδή και πολιτιστικής) επανάστασης.
No comments:
Post a Comment